Franciszek Wichrzycki

Franciszek Wichrzycki (ur. 10 października 1904 w ukraińskiej wsi Czuhor, zm. 11 marca 1978 w Warszawie) – polski inżynier dróg i mostów, specjalność budowa dróg i mostów, komunikacja, profesor nadzwyczajny Politechniki Gdańskiej, urzędnik.

W 1922 roku ukończył Gimnazjum im. Jana Zamoyskiego w Warszawie. W 1929 odbył służbę wojskowa w Plutonie Podchorążych Rezerwy w I Batalionie Balonowym w Toruniu i w Batalionie Podchorążych Rezerwy w Berezie Kartuskiej. W roku 1930 został absolwentem Wydziału Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej, uzyskując dyplom inżyniera dróg i mostów.

Od maja 1930 roku do września 1931 pracował w Ministerstwie Robót Publicznych i Departamencie Dróg Kołowych Ministerstwa Komunikacji. Od 15 września 1931 do 1 lutego 1938 był kierownikiem robót w Societa Anonima Puricelli Strade e Cave Milano Spółka Akcyjna (przedstawicielstwo włoskie w Warszawie). Kierował budową nawierzchni drogowych: z Raszyna do Jedlińska, z Radomia do Suchedniowa, z Raszyna do Lubochni, z Tczewa do Starogardu Gdańskiego i Chojnic, drogi na trasie: Rumia – Reda – Puck – Wejherowo. Od6 marca 1938 do 5 października 1944 pełnił funkcję zastępcy szefa budowy i utrzymania dróg kołowych w Ministerstwie Użyteczności Publicznej w Afganistanie. W tym czasie wykonano prace budowy 450 km dróg górskich, 136 mostów i przepustów, a także 3 tunele, lotnisko w Kabulu i domy użyteczności publicznej w innych miastach.

Od 23 listopada 1944 do 31 grudnia 1945 pełnił funkcję naczelnika Wydziału Autotransportu w Polskim Komitecie Wyzwolenia Narodowego, od stycznia do 5 kwietnia 1945 w Rządzie Tymczasowym Rzeczypospolitej Polskiej w Lublinie.

Od 6 kwietnia 1945 do 1 października 1950 pełnił funkcję naczelnika Wydziału Komunikacji Urzędu Wojewódzkiego w Gdańsku. Nadzorował odbudowę sieci dróg województwa gdańskiego, m.in. drogi Gdańsk – Elbląg, w 1948 budowy mostu pontonowego na Wiśle w Kiezmarku, w 1950 mostu przez Wisłę w Knybawie koło Tczewa, remontu drogi Gdańsk – Tczew. W tym okresie, w 1949 został dyrektorem Państwowej Komunikacji Samochodowej w Warszawie.

Od 1 września 1946 do 31 sierpnia 1951 pracował na Politechnice Gdańskiej, na początku jako adiunkt, następnie od 26 maja 1948 był zatrudniony na stanowisku zastępcy profesora, a 1 stycznia 1951 mianowano go profesorem nadzwyczajnym. W okresie od maja 1948 do 31 sierpnia 1951 pełnił funkcję kierownika Katedry Budowy Dróg na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Gdańskiej.

W latach 1949–1951 nauczał w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej Naczelnej Organizacji Technicznej w Gdańsku. W listopadzie 1951 zamieszkał w Warszawie. Uczestniczył we wstępnych pracach budowy warszawskiego metra. W 1951 był kierownikiem pracowni konstrukcyjnej w Biurze Projektowym „Metroprojekt”. W latach 1951–1956 pracował w Przedsiębiorstwie „Metrobudowa”, gdzie od 1951 do 1952 był dyrektorem, w latach 1952–1953 kierownikiem budowy odcinka metra – przystanek „Targówek”, a następnie od 1955 do 1956 głównym inżynierem do spraw badań i studiów technicznych. W latach 1956–1957 pełnił funkcję naczelnego inżyniera w Zjednoczeniu Budownictwa Przemysłowego „Metrobudowa”.

Od 1957 do 1958 pracował w Biurze Pomocy Technicznej Organizacji Narodów Zjednoczonych w Birmie, w latach 1958–1961 świadczył pracę dla Komisji Ekonomicznej dla Azji i Dalekiego Wschodu w Bangkoku, a następnie od 1961 do 1962 był zatrudniony w Centralnym Ośrodku Badań i Rozwoju Techniki Drogowej w Warszawie. W latach 1962–1969 pełnił funkcję zastępcy dyrektora do spraw budowy i utrzymania dróg w Centralnym Zarządzie Dróg Publicznych w Warszawie, z kolei od 1970 do 1972byłkierownikiem zespołu sprawdzającego w Centralnym Biurze Studiów i Projektów Dróg i Mostów w Warszawie. W 1972 roku przeszedł na emeryturę.

W latach 1962–1964 był redaktorem naczelnym periodyku „Problemy Projektowania Dróg i Mostów i Zaplecza Technicznego Motoryzacji”. Pochowany na Cmentarzu Komunalnym Północnym w Warszawie.

• Budowa dróg i roboty ziemne, Gdańsk 1947
• Normowanie techniczne w budownictwie drogowym, Warszawa 1953
• Szybka naprawa i odbudowa dróg, Warszawa 1966

• Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955)
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Srebrny Krzyż Zasługi

• Kadry Morskie Rzeczypospolitej, t. 2. Polska Marynarka Wojenna. Cz. 1. Korpus oficerów 1918-1947, red. J.K. Sawicki, Gdynia 1996
• S. Hueckel, Inżynierskie wspomnienia, Gdańsk 1981
• Pionierzy Politechniki Gdańskiej, red. Z. Paszota, J. Rachoń, E.Wittbrodt, Gdańsk 2005
• Politechnika Gdańska 1945-1955. Księga Pamiątkowa. Warszawa 1958
• Wydział Inżynierii Lądowej i Środowiska. Księga Jubileuszowa, red. B. Zadroga, Gdańsk 2005
• Gedanopedia [dostęp: 2019-02-12]