Franciszek Targowski

Franciszek Mieczysław Targowski (ur. 22 grudnia 1895 w Zawierciu, zm. po 19 kwietnia 1967) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Urodził się 22 grudnia 1895 w Zawierciu, w ówczesnym powiecie będzińskim, guberni piotrkowskiej, w rodzinie Karola i Marii z Gregorackich. Był młodszym bratem Stanisława (1893–1940), majora broni pancernych, kawalera Orderu Virtuti Militari, zamordowanego w Charkowie. Uczył się w Częstochowie, gdzie ukończył sześć klas gimnazjum.

13 kwietnia 1915 wstąpił do Legionów Polskich. Służył w 12. kompanii III baonu 6 pułku piechoty. Od końca września tego roku walczył na froncie wołyńskim. 7 października 1915 awansował na plutonowego. W lipcu 1917, po kryzysie przysięgowym, został osadzony w obozie internowania w Szczypiornie, a później w Łomży. Po uwolnieniu wstąpił do Polskiej Siły Zbrojnej i został wcielony do 2 pułku piechoty, który w styczniu 1919 został przemianowany na 8 pułk piechoty Legionów. W jego szeregach walczył na wojnie z Ukraińcami, a następnie na wojnie z bolszewikami. Pod Rawą Ruską dostał się do ukraińskiej niewoli, z której zbiegł.

15 września 1921 dowódca III/8 pp Leg. kapitan Leon Winiarski we wniosku na odznaczenie Orderem Virtuti Militari napisał:

Po zakończeniu działań wojennych kontynuował służbę w 8 pp Leg. w Lublinie. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 1644. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a 3 maja 1926 mianowany kapitanem ze starszeństwem z 1 lipca 1925 i 268. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W sierpniu 1929 został przeniesiony do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr II do prac Przysposobienia Wojskowego. Powierzono mu obowiązki komendanta Okręgu II Związku Strzeleckiego. 12 marca 1933 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1933 i 19. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W czerwcu tego roku został przeniesiony do 8 pp Leg. w Lublinie na stanowisko dowódcy II batalionu. W listopadzie 1935 został przesunięty na stanowisko kwatermistrza, a później na stanowisko dowódcy I batalionu. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 79. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W kwietniu tego roku został przeniesiony do 82 pułku piechoty w Brześciu na stanowisko I zastępcy dowódcy pułku. Z uwagi na to, że pułk, po przeprowadzonej mobilizacji, znajdował się na terenie operacyjnym Armii „Łódź” objął dowództwo nad jego pozostałością w garnizonie Brześć.

W czasie kampanii wrześniowej dowodził improwizowanym 182 pułkiem piechoty, który wchodził w skład Dywizji Kobyń, przemianowanej później na 60 Dywizję Piechoty. Na jego czele walczył w bitwie pod Parczewem i bitwie pod Kockiem.

W 1940 w Szkocji był dowódcą 8 Batalionu Kadrowego Strzelców, a od 20 grudnia 1941 dowódcą 2. kompanii strzeleckiej I Oficerskiego Baonu Szkolnego. 8 stycznia 1942 został odkomenderowany do II Oficerskiego Baonu Szkolnego na stanowisko komendanta kursu dowódców baonów.

Po zakończeniu wojny pozostał na emigracji. 19 kwietnia 1967 otrzymał obywatelstwo brytyjskie. Był wówczas właścicielem pensjonatu „The Acre Guest House” w Largs.

20 marca 1934 był wdowcem, dzieci nie posiadał.

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4889
• Krzyż Niepodległości – 9 listopada 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”
• Krzyż Walecznych czterokrotnie (po raz 2, 3 i 4 „za udział w b. Legionach Polskich”)
• Złoty Krzyż Zasługi – 19 marca 1936 „za zasługi w służbie wojskowej”
• Srebrny Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928 „w uznaniu zasług położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Krzyż Pamiątkowy 6 pułku piechoty Legionów Polskich
• Odznaka Pamiątkowa Więźniów Ideowych
• Srebrny Medal Waleczności 2. klasy
• Brązowy Medal Waleczności

• Zarys historji wojennej 8-go pułku piechoty Legionów. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.

• Targowski Franciszek Mieczysław. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.69-6121 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-08-21].
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Rozkazy dzienne. I Oficerski Baon Szkolny, 1942.
• Jan Kazimierz Ciastoń, Adam Lisiewicz, Edward Skarbek, Edward Wojciechowski: Historia 6 Pułku Piechoty Legionów Józefa Piłsudskiego. T. 1: Tradycja. Warszawa: Komenda Koła 6 Pułku Piechoty Legionów Polskich i Dowództwo 6 Pułku Piechoty Legionów Józefa Piłsudskiego, 1939.
• Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
• Ludwik Głowacki: Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939. Wyd. 2. Lublin: Wydawnictwo Lubelskie, 1986. ISBN 83-222-0377-2.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
• Andrzej Wesołowski: 30 Poleska Dywizja Piechoty. Warszawa: Edipresse Polska S.A., 2018, seria: Wielka Księga Piechoty Polskiej 1918–1939. ISBN 978-83-7945-622-2.
• Andrzej Wesołowski, Tadeusz Zawadzki: 60 Dywizja Piechoty „Kobryń”. Warszawa: Edipresse Polska S.A., 2019, seria: Wielka Księga Piechoty Polskiej 1918–1939. ISBN 978-83-7945-433-4.
• Jan Wróblewski: Samodzielna Grupa Operacyjna „Polesie” 1939. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1989. ISBN 83-11-07659-6.