Franciszek Rekucki

Franciszek Rekucki (ur. 6 czerwca 1895 w Volosca, Istria, zm. 20 marca 1972 w Krakowie) – pułkownik kawalerii Wojska Polskiego.

Urodził się 6 czerwca 1895 roku w rodzinie Stanisława i Marii z Kernów. W 1914 został absolwentem VII Gimnazjum we Lwowie. Przed 1914 został członkiem Polskich Drużyn Strzeleckich.

16 sierpnia 1914 roku wstąpił do Legionów Polskich i został przydzielony do 13. kompanii IV batalionu 3 pułku piechoty. Po dwóch miesiącach został przeniesiony do 6 szwadronu 2 pułku ułanów. Uczestniczył w kampanii karpackiej, besarabskiej, bukowińskiej i wołyńskiej. Awansował na podoficera. Latem 1917 roku, po kryzysie przysięgowym, wstąpił do Polskiego Korpusu Posiłkowego. W bitwie pod Rarańczą w połowie lutego 1918 został internowany, a następnie wcielony do c. i k. armii. Od 27 marca do 12 września 1918 roku walczył na froncie włoskim, a następnie zdezerterował i wrócił do Królestwa Polskiego.

Od 9 listopada do 13 grudnia 1918 roku był uczniem klasy „J” Szkoły Podchorążych w Ostrowi Mazowieckiej. Szkołę ukończył z 9. lokatą. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. W grudniu wstąpił do Legii Akademickiej jako podchorąży instruktor. Został awansowany do stopnia podporucznika 1 marca 1919, później do stopnia porucznika 1 kwietnia 1920. Brał udział w wojnie polsko-ukraińskiej 1919, później w wojnie polsko-bolszewickiej. Służył w 36 pułku piechoty Legii Akademickiej jako dowódca plutonu, adiutant, dowódca kompanii.

5 kwietnia 1921 roku został przeniesiony do 22 pułku ułanów z jednoczesnym przeniesieniem z korpusu oficerów piechoty do korpusu oficerów kawalerii. W garnizonie Radymno, a później Brody służył przez jedenaście lat. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 439. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 roku – kawalerii). 18 maja 1923 roku Prezydent RP zatwierdził go w stopniu rotmistrza ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 398. lokatą w korpusie oficerów jazdy. 27 stycznia 1930 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 roku i 27. lokatą w korpusie oficerów kawalerii. Był między innymi dowódcą Szwadronu Zapasowego 22 pułku ułanów w Złoczowie.

23 marca 1932 roku został przeniesiony do 18 pułku Ułanów Pomorskich w Grudziądzu na stanowisko kwatermistrza. W kwietniu 1937 roku został przeniesiony do 5 pułku strzelców konnych w Dębicy na stanowisko kwatermistrza. Na tym stanowisku walczył w kampanii wrześniowej 1939 roku.

Dostał się do niewoli niemieckiej, z której zbiegł. Od 1940 w Krakowie działał w Związku Walki Zbrojnej jako komendant Odcinka Podgórze i Obwodu Kraków-Miasto. Został awansowany do stopnia podpułkownika czasu wojny 11 listopada 1941. Następnie został oficerem Armii Krajowej. Pełnił funkcję zastępcy komendanta Okręgu Lwów od czerwca 1944. Był także inspektorem oddziałów partyzantów. W czasie akcji „Burza” dowódca Zgrupowania Wschód 5 DP. Od końca lipca 1944 był komendantem okręgu w ramach organizacji NIE. Od września 1944 dowódca Zgrupowania Warta, działającego na obszarze rzeszowskim do połowy 1945. Po złożeniu broni przeprowadził się do Sopotu. Był organizatorem konspiracyjnego Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość” w Jeleniej Górze od września 1945, został szefem Okręgu Zachód WiN. Jego następcą od listopada 1945 był ppłk Bolesław Tomaszewski ps. „Zamojski”. W 1946 awansowany na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1945.

Zamieszkał w Krakowie, gdzie zmarł 20 marca 1972. Został pochowany na Cmentarzu Rakowickim 24 marca 1972.

Jego pierwszą żoną była Maria z domu Kantecka od 1923, a drugą żoną była Maria z domu Stecka od 1940. Jego dziećmi z drugą żoną byli Zbigniew i Janina.

• Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari
• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
• Krzyż Niepodległości (1932)
• Krzyż Zasługi z Mieczami
• Krzyż Walecznych – trzykrotnie
• Srebrny Krzyż Zasługi
• Krzyż Partyzancki

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Rocznik oficerów kawalerii. Warszawa: Przegląd Kawaleryjski, 1930.
• Franciszek Rekucki. Nekrolog. „Dziennik Polski”, s. 2, Nr 70 z 23 marca 1972. 
• Stanisław Piwowarski, Rekucki Franciszek, w: Polski Słownik Biograficzny, tom XXXI (redaktor naczelny Emanuel Rostworowski), Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk-Łódź 1988, s. 67–69.
• Wacław Lenkiewicz, Andrzej Sujkowski, Hugo Zieliński: Księga Pamiątkowa 1830 – 29 XI 1930. Szkice z dziejów piechoty polskiej. Ostrów-Komorowo: Szkoła Podchorążych Piechoty, 1930.
• Wykaz Legionistów Polskich 1914–1918. Franciszek Rekucki. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2015-12-14].
• Piotr Gawryszczak: Franciszek Rekucki. rokzolnierzywykletych.pl. [dostęp 2015-12-14].
• Franciszek Rekucki. ipn.gov.pl. [dostęp 2015-12-14].
• Franciszek Rekucki. dws-xip.pl. [dostęp 2015-12-14].
• Jerzy Węgierski: Przeciw okupacji sowieckiej. Żołnierze wyklęci na kresach południowo-wschodnich po 1944 r.. lwow.home.pl. [dostęp 2015-12-15].