Florian Smykal

Florian Józef Smykal (ur. 25 listopada 1886, zm. 22 marca 1963) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, zastępca komendanta Okręgu Kraków ZWZ-AK, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Absolwent Wydziału Filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarsko-królewskiej Obrony Krajowej.1 lipca 1915 roku został mianowany podporucznikiem rezerwy (niem. Leutnant), a 1 sierpnia 1917 roku porucznikiem rezerwy (niem. Oberleutnant). Jego oddziałem macierzystym był Pułk Strzelców Krajowych Nr III, który w 1917 roku został przemianowany na Pułk Strzelców Cesarskich Nr III.

Od 24 sierpnia do 16 października 1919 roku jako kapitan oraz od 8 sierpnia 1920 roku do 16 maja 1921 roku był dowódcą 4 pułku piechoty Legionów. 15 lipca 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu majora, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej.

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 211. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 4 pułk piechoty Legionów. W 1923 roku był zastępcą szefa sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IX w Brześciu, pozostając oficerem nadetatowym 9 pułku piechoty Legionów w Zamościu. Z dniem 2 listopada 1923 roku został przydzielony do 9 pułku piechoty Legionów z jednoczesnym odkomenderowaniem do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza jednorocznego kursu doszkolenia. Z dniem 15 października 1924 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Dowództwa 30 Dywizji Piechoty w Kobryniu na stanowisko szefa sztabu. 21 sierpnia 1926 roku otrzymał przeniesienie do 13 pułku piechoty w Pułtusku na stanowisko dowódcy pułku. Dowództwo pułku objął 17 września 1926 roku, a zdał 8 listopada 1929 roku. 16 marca 1927 roku został mianowany pułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 14. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W listopadzie 1929 roku został przeniesiony do Biura Uzupełnień Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisko zastępcy szefa. 31 lipca 1931 roku Biuro zostało przemianowane na Departament Uzupełnień Ministerstwa Spraw Wojskowych bez zmiany kompetencji. W nowej organizacji został zastępcą pułkownika Michała Zabdyra, szefa departamentu. 4 lipca 1935 roku został mianowany na stanowisko szefa Departamentu Ministerstwa Spraw Wojskowych. 24 października 1938 roku na stanowisku szefa departamentu zastąpił go pułkownik dyplomowany Ludwik Lichtarowicz. W tym samym roku został przeniesiony w stan spoczynku.

W czasie II wojny światowej zaangażował się w działalność konspiracyjną. Od kwietnia do lipca 1943 był zastępcą komendanta Okręgu Kraków AK. Działał pod pseudonimem Florian, Krakus. Aresztowany 27 lipca 1943 prawdopodobnie na skutek donosu. Po zakończeniu wojny objął stanowisko dyrektora Collegium Marianum w Pelplinie. Uczył języka polskiego i łaciny. Jego żona pracowała jako sekretarka w szkole. Po upaństwowieniu szkoły i przekształceniu w Liceum Ogólnokształcące pozostał w niej nauczycielemdo 1954 Po wyjeździe z Pelplina był pracownikiem naukowym biblioteki PAN w Gdańsku.

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych – dwukrotnie
• Złoty Krzyż Zasługi – dwukrotnie (po raz drugi w 1938)
• Medal Niepodległości – 9 listopada 1933 roku „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami
• Złoty Medal Waleczności
• Srebrny Medal Waleczności 1 klasy

• Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1916. Wiedeń: 1916.
• Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1918. Wiedeń: 1918.
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Piotr Stawecki: Oficerowie dyplomowani wojska Drugiej Rzeczypospolitej. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1997. ISBN 83-04-04390-4.