Quick Facts
Biography
Feliks Stawicki (ur. 2 stycznia 1912, zm. 23 lipca 1990) – porucznik piechoty Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, uczestnik kampanii wrześniowej, kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się w Płocku jako syn Franciszka i Bronisławy. Absolwent Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej – Komorowie.
Zarządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej Ignacego Mościckiego mianowany został na stopień podporucznika, ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1934 roku oraz 1. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Był prymusem XI Promocji, której absolwentami zostało 412 podporuczników. Na podstawie zarządzenia Ministra Spraw Wojskowych, marszałka Józefa Piłsudskiego, wcielony został do służby w 14 pułku piechoty z Włocławka. Z dniem 1 września 1934 r. wyznaczony został na stanowisko dowódcy plutonu w kompanii strzeleckiej.
Podczas służby we włocławskim pułku, na dzień 17 września 1934 roku pełnił funkcję młodszego oficera w 5 kompanii strzeleckiej II batalionu. W dniu 5 czerwca 1935 r. zajmował 619. lokatę łączną wśród podporuczników korpusu piechoty (a zarazem nadal 1. lokatę wśród podporuczników ze swego starszeństwa). Podporucznik Feliks Stawicki na dzień 21 września 1936 roku nadal pełnił funkcję młodszego oficera 5 kompanii strzeleckiej 14 pułku piechoty, a na dzień 16 marca 1938 r. zajmował stanowisko dowódcy tejże kompanii (stanowisko to zajmował w zastępstwie, od dnia 25 stycznia 1938 roku).
Do stopnia porucznika awansowany został ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938 roku i 27. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W październiku 1938 roku wziął udział w operacji zaolziańskiej. Dowodził podczas niej 2 kompanią w zbiorczym batalionie wystawionym przez 14 pułk piechoty. Porucznik Stawicki został wyznaczony członkiem Sądu Honorowego 14 Pułku Piechoty na rok 1939. Na dzień 23 marca 1939 roku, pozostając oficerem 14 pp, przebywał na kursie. Zajmował wówczas 25. lokatę wśród poruczników piechoty w swoim starszeństwie. Po powrocie z kursu, w dniu 26 maja 1939 r., piastował stanowisko dowódcy 5 kompanii strzeleckiej w II batalionie 14 pułku piechoty.
Zgodnie z przydziałem mobilizacyjnym objął dowodzenie na kompanią zwiadu 14 pułku piechoty. Razem z włocławskim pułkiem wziął udział w walkach toczonych na obszarze korytarza pomorskiego i w bitwie nad Bzurą. 10 września 1939 roku w okolicach Bedlna został ranny w klatkę piersiową. Razem z dowódcą 14 pp, podpułkownikiem Bohdanem Sołtysem, w dniu 12 września 1939 r. w okolicach wsi Sapy i Strzebieszew podjęli próbę zawrócenia rozwijającego się natarcia własnego II batalionu. Dowódca pułku został wówczas ciężko postrzelony w miednicę, a następnie zastrzelony strzałem w głowę przez niemieckiego dywersanta. Porucznik Stawicki dostał się do niemieckiej niewoli dnia 20 września 1939 roku we wsi Kamion. Jako jeniec przebywał w oflagach: VII B Eichstätt (numer jeniecki 836) i VII A Murnau (numer jeniecki 136).
Po wyzwoleniu wstąpił (w czerwcu 1945 r.) do II Korpusu Polskiego. Na dzień 24 listopada 1945 roku, w stopniu porucznika, pełnił funkcję oficera łącznikowego w dowództwie 16 Pomorskiej Brygady Piechoty, wchodzącej w skład 2 Warszawskiej Dywizji Pancernej (przydział ten otrzymał po dniu 1 lipca 1945 r.). Powrócił do Polski i zamieszkał w Warszawie.
Za walki w kampanii wrześniowej odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari przez władze Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (nadanie nastąpiło na podstawie dekretu Rady Państwa z dnia 18 listopada 1971 roku).
Feliks Stawicki zmarł w dniu 23 lipca 1990 roku. Spoczywa na Cmentarzu Komunalnym Północnym w Warszawie (kwatera O-I-7, rząd 4, grób 7) wraz z żoną Marią Alicją (z domu Sieńską).
Awanse
- podporucznik (15.8.1934)
- porucznik (19.3.1938)
Odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari za wojnę obronną 1939 roku (dekret Rady Państwa z dnia 18.11.1971)
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
- Igor Kraiński, Jacek Pekról: 14 Pułk Piechoty. Wydawnictwo „Egros”, 1992. ISBN 83-85253-13-0.
- Zdzisław Ciesielski: Dzieje 14 Pułku Piechoty w latach 1918–1939. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2008. ISBN 978-83-7441-937-6.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939: stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Księgarnia Akademicka Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w wojsku polskim 1935–1939. Warszawa: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 978-83-7188-691-1.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty: dodatek bezpłatny dla prenumeratorów „Przeglądu Piechoty”. 5 czerwca 1935 r.. Przegląd Piechoty: miesięcznik wydawany przez Departament Piechoty, Sekcję Piechoty Towarzystwa Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1935. [dostęp 2019-04-24].
- Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych z lat 1920–1937. [dostęp 2019-04-24].
- Tadeusz Kryska-Karski, Henryk Barański: Piechota 1939–1945. Zeszyt 2. Londyn: Polish Institute, 1970.
- Tadeusz Kryska-Karski, Henryk Barański: Piechota 1939–1945. Zeszyt 16. Londyn: Polish Institute, 1974.
- Zbiory Instytutu Polskiego i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie. 14 pułk piechoty sygn. archiwalna B.I.31/C. [dostęp 2019-04-25].
