Erwin Wolanek

Erwin Alojzy Wolanek (ur. 4 października 1893 w Winnikach, zm. 3 maja 1973 w Grodzisku Mazowieckim) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari

Urodził się w rodzinie Alojzego i Janiny z domu Achrer. We Lwowie uczęszczał do III Gimnazjum w którym otrzymał świadectwo maturalne.

Od 3 sierpnia 1914 w Legionach Polskich, gdzie otrzymał przydział do 3 kompanii I baonu 1 pułku piechoty, a w roku następnym został przeniesiony do 6 pułku piechoty. Leczył się, ponieważ podczas walk został ranny oraz zachorował na tyfus.

28 września 1917 został wcielony w szeregi armii austriackiej i został skierowany do szkoły oficerskiej, a po jej ukończeniu przydzielony do 93 pułku piechoty.

W listopadzie 1918 walczył w obronie Lwowa. Od 23 listopada 1918 do 31 stycznia 1919 pełnił służbę w 2 kompanii 38 pułku piechoty. W międzyczasie 25 listopada 1918 otrzymał awans na stopień chorążego. 29 maja 1919 awansowany na stopień podporucznika. Do 13 lipca 1919 służył w baonie szturmowym Brygady Lwowskiej, a do 30 września 1919 w IX Brygadzie Piechoty. 1 października rozpoczął służbę w 6 pułku piechoty. Walcząc w maju 1920, podporucznik Wolanek przyczynił się do uratowania od strat 11 kompanię, kiedy na czele kilku żołnierzy obrzucił granatami i ostrzelał ogniem karabinów maszynowych atakujący pozycje pułku bolszewicki samochód pancerny.

Na stanowisku adiutanta III baonu nad Teterewem podczas przewożenia ważnych dokumentów otoczył podporucznika Wolanka szwadron jazdy baszkirskiej. Nie zastanawiając się, na ich oczach zniszczył dokumenty, lecz został wzięty do niewoli. Zbiegł z niej i tułając się przez dwa miesiące powrócił w szeregi swojego baonu. Za czyny te odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. 13 lutego 1921 otrzymał awans na stopnień kapitana, a 1 stycznia 1928 majora. W 6 pp. pełnił służbę do 1929. Z pułku został skierowany do Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty w Zambrowie w której służył do listopada 1932. 1 stycznia 1932 otrzymał awans na stopień podpułkownika. Do lipca 1935 pełnił służbę w 19 pułku piechoty, a do sierpnia 1939 w 41 pułku piechoty. W 1939 został wyznaczony na stanowisko dowódcy 134 pułku piechoty. Podczas kampanii wrześniowej, 27 września został przez Niemców wzięty do niewoli w której był przetrzymywany do 1945. W następnym roku po uwolnieniu powrócił do kraju. W cywilu był pracownikiem w przemyśle farmaceutycznym. Zmarł w Grodzisku Mazowieckim i został pochowany na miejscowym cmentarzu.

Był żonaty. Miał syna Jerzego i córkę Krystynę.

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 1196)
• Krzyż Niepodległości
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
• Złoty Krzyż Zasługi

• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.