Emanuel Quirini

Emanuel Franciszek Quirini (ur. 18 stycznia 1895 w Milówce, zm. 1940 w Katyniu) – major żandarmerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Emanuel Franciszek Quirini urodził się 18 stycznia 1895 roku w Milówce, w powiecie żywieckim ówczesnego Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie pochodzenia włoskiego Mariana i Adeli z domu Schimlerich. Uczył się we Lwowie, w siedmioklasowej 1 Wyższej Szkole Realnej. W latach 1909-1912 był członkiem VII Lwowskiej Drużyny Skautowej, której drużynowym był Henryk Bagiński, a w latach 1912-1914 członkiem IV Lwowskiej Drużyny Strzeleckiej. Od 26 sierpnia 1914 roku walczył w szeregach 1 Pułku Piechoty Legionów. 1 grudnia 1915 roku złożył maturę. W lipcu 1917 roku, po kryzysie przysięgowym, służył w Dowództwie Żandarmerii Polowej Polskiej Siły Zbrojnej.

W listopadzie 1918 roku, w stopniu wachmistrza żandarmerii, został przyjęty do Wojska Polskiego i przydzielony do Wydziału Żandarmerii Sztabu Generalnego, na stanowisko kierownika kancelarii. 17 października 1919 roku został mianowany podporucznikiem w żandarmerii z dniem 1 października 1919 roku. 1 maja 1920 roku awansował na porucznika, a 15 sierpnia 1920 roku na rotmistrza. We wrześniu 1920 roku został komendantem Kadry Dywizjonu Żandarmerii Polowej w Modlinie. Funkcję tę sprawował krótko. Przeniesiony do Warszawy przez kilka miesięcy był referentem personalnym tamtejszej Kadry Żandarmerii Polowej. Od marca do lipca 1921 roku dowodził 5 szwadronem Dywizjonu Żandarmerii Polowej Etapowej Nr 6 w Krzemieńcu. Potem służył kolejno w Równem i Noworadomsku. W 1922 roku ukończył kurs oficerski w Centralnej Szkole Żandarmerii w Grudziądzu. 1 czerwca 1922 roku, po półrocznej służbie w 4 Dywizjonie Żandarmerii w Łodzi, został zwolniony do rezerwy. 19 października 1922 roku rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Faktycznie, dekretem L. 18622/V.P.B. Naczelnego Wodza z 16 maja 1922 roku został pozbawiony stopnia oficerskiego na mocy orzeczenia Sądu Honorowego Wielkopolskiej Szkoły Podoficerów Nr 2.

27 czerwca 1926 roku został powołany do służby czynnej, jako oficer rezerwy, i przydzielony do 6 Dywizjonu Żandarmerii we Lwowie na stanowisko oficera do zleceń. 4 marca 1928 roku, jako oficer rezerwy zatrzymany w służbie czynnej, został przemianowany z dniem 1 stycznia 1928 roku na oficera zawodowego, w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 lipca 1926 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii oraz przydzielony do 10 Dywizjonu Żandarmerii w Przemyślu na stanowisko pełniącego obowiązki kwatermistrza. Następnie został przeniesiony do 6 Dywizjonu Żandarmerii. Pełnił służbę w Tarnopolu i we Lwowie. 3 maja 1936 roku został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy 7 Dywizjonu Żandarmerii w Poznaniu. Na majora awansował ze starszeństwem z 19 marca 1937 roku i 3. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Kozielsku. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Katyniu i tam pogrzebany. Od 28 lipca 2000 roku spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu. Był bezdzietnym kawalerem.

5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Jego bratem był Eugeniusz Quirini (1891-1978), także oficer Wojska Polskiego.

• Krzyż Niepodległości (1931)
• Złoty Krzyż Zasługi
• Srebrny Krzyż Zasługi
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921 „Polska Swemu Obrońcy”
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

• Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• Obozy NKWD dla jeńców polskich
• Zbrodnia katyńska

• Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Katyń. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2000. [dostęp 2016-07-26]. s. 514.
• Wanda Roman, Żandarmi polscy zamordowani na Wschodzie. Wrzesień 1939 - maj 1940, Wojskowy Przegląd Historyczny Nr 3 (157), Wydawnictwo „Czasopisma Wojskowe”, Warszawa 1996, ISSN 0043-7182, s. 343.
• Janina Snitko-Rzeszut, Emanuel Franciszek Quirini w: Pro Memoria, Wojskowy Przegląd Historyczny Nr 2 (136), Wydawnictwo „Czasopisma Wojskowe”, Warszawa 1991.