Edward Długosz

Edward Długosz ps. Kronikarz (ur. 25 września 1918 w Niemczech, zm. 24 marca 1952 w Warszawie).

Syn Władysława i Marii z Tomczyków. Mieszkaniec Szczecina. Nie są znane jego losy w okresie okupacji niemieckiej. W 1949 nielegalnie przedostał się na terytorium Austrii. Powrócił, również nielegalnie, do Polski, wkrótce aresztowany i oskarżony o prowadzenie działalności szpiegowskiej; miał nosić ps. „Kronikarz”. Sądzony razem z Eugeniuszem Falkusem, Tadeuszem Głuchowskim, Wacławem Korwelem i Ryszardem Kuzubskim. Ława WSR we Wrocławiu pod przewodnictwem kpt. Franciszka Kapczuka nr akt. R.Wrocław Sr.575/51 skazała ich wszystkich31 grudnia 1951 na podstawie art 14 §2 Dekr. z 13.06.1946 na karę śmierci . Prezydent Bierut nie skorzystał z prawa łaski. Edward Długosz został stracony 24 marca 1952.

Dokładne miejsce pochówku jest nieznane. Mogiła symboliczna znajduje się na Cmentarzu Wojskowym w Warszawie w Kwaterze "na Łączce".

• Tadeusz Swat: Niewinnie Straceni 1945–56. Wyd. Fundacja Ochrony Zabytków, Warszawa 1991., zob też Straceni w Więzieniu mokotowskim.
• AIPN, Teczki więźniów 1952, Długosz Edward
• AWL, WSR w Warszawie, 118/91/3867–3868; Informator o osobach skazanych..., według indeksu
• J.R. Kubiak, Tajemnice więzienia mokotowskiego...