Charalampos Vozikes

Ο Χαράλαμπος Βοζίκης (1862 – 30 Ιουλίου 1937) ήταν Έλληνας πολιτικός από την Αρκαδία, πολλές φορές βουλευτής, υπουργός και πρόεδρος της Βουλής.

Γεννήθηκε το 1862 στον Άγιο Πέτρο Κυνουρίας και πέθανε στην Αθήνα στις 30 Ιουλίου του 1937. Σπούδασε στη νομική Αθηνών και στη συνέχεια πολιτεύτηκε στην ιδιαίτερη επαρχία του, στην αρχή υπό τον Θεόδωρο Δηλιγιάννη, στη συνέχεια υπό τον Αλέξανδρο Ζαΐμη και τέλος υπό τον Δημήτριο Γούναρη. Αποτέλεσε σημαίνον μέλος της ομάδας των «Ιαπώνων». Υπήρξε ακέραιος, θυμόσοφος, εύστροφος, ευφυέστατος, ετοιμόλογος και μαχητικός ρήτορας.

Το 1895 εκλέχτηκε για πρώτη φορά ως φίλος του Δηλιγιάννη και έκτοτε εκλεγόταν συνεχώς. Τον Δεκέμβριο του 1912 διορίστηκε Γενικός Διοικητικός Επίτροπος των νησιών του Αιγαίου. Το 1915 χρημάτισε υπουργός Παιδείας στην πρώτη κυβέρνηση Γούναρη που σχηματίστηκε στις 25 Φεβρουαρίου 1915, μετά την παραίτηση της κυβέρνησης Βενιζέλου, λόγω διαφωνίας του τελευταίου με τον βασιλιά Κωνσταντίνο για την εξωτερική πολιτική της χώρας. Στις 13 Μαΐου (παλαιό ημερολόγιο) επιβιβάστηκε ως υπουργός Παιδείας μαζί με τον επίσκοπο Σύρου, στο θωρηκτό «Γ. Αβέρωφ», το οποίο είχε διαταχτεί να πλεύσει στην Τήνο για να παραλάβει την εικόνα της Θεοτόκου και να τη φέρει στην Αθήνα προς ίαση του πάσχοντος από βαριά πλευρίτιδα Βασιλέα Κωνσταντίνου.

Τον Μάρτιο του 1920 δημιουργήθηκε η «Ηνωμένη Αντιπολίτευσις», της οποίας ήταν ένας εκ των ηγετικών στελεχών της. Στις 31 Μαρτίου (13 Απριλίου) 1920 έκανε την πρώτη της εμφάνιση με βίαιη κατά του Βενιζέλου διαμαρτυρία τον οποίο κατηγόρησε για κατάλυση του πολιτεύματος, τυραννική πολιτεία, κομματική εξαχρείωση και ασύστολη σπατάλη του δημοσίου χρήματος, προέβαλλε δε ως αίτημα τη διενέργεια εκλογών. Έκτοτε άρχισε περίοδος έντονης και σκληρής αντιπολίτευσης.

Το 1921 διετέλεσε για λίγο Υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου στην κυβέρνηση Νικολάου Καλογερόπουλου (24 Ιανουαρίου 1921), αναλαμβάνοντας τα καθήκοντά του στις 22 Φεβρουαρίου 1921. Στις 8 Μαΐου 1921 ανέλαβε Υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου και προσωρινά Υπουργός Δικαιοσύνης στην κυβέρνηση Δημητρίου Γούναρη της 26ης Μαρτίου 1921. Στις 29 Ιανουαρίου 1922 παραιτήθηκε από Υπουργός άνευ Χαρτοφυλακίου και διορίστηκε υπουργός Επισιτισμού και προσωρινά Δικαιοσύνης. Ταυτόχρονα ανέλαβε και την πολιτική διοίκηση της διοίκησης Θράκης. Στην Κυβέρνησης Γούναρη του 1922 ανέλαβε ξανά Υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου. Στις 16 Ιουνίου 1922 διορίστηκε Υπουργός Γενικός Διοικητής Θράκης. Το 1926 εκλέχτηκε βουλευτής στην περιοχή Αθήνας. Το 1933 χρημάτισε πρόεδρος της βουλής.

Χαρακτηριστικό της παλαιοκομματικής αντίληψης του Βοζίκη είναι το ακόλουθο συμβάν που συνήθιζε να διηγείται ο Κωνσταντίνος Τριανταφυλλόπουλος. Με την απελευθέρωση των νήσων Αιγαίου κατά τους Βαλκανικούς πολέμους ο Κ. Τριανταφυλλόπουλος (1881 - 1966) ορίστηκε Γενικός Γραμματέας της Διοίκησης των Νήσων του Αιγαίου, τις οποίες διοικούσε ήδη ο Χαράλαμπος Βοζίκης. Κάποτε τον ρώτησε ο Βοζίκης περί της τύχης μιας αίτησης κάποιου πολιτικού του φίλου. Εκείνος που τον ενδιέφερε η επίδειξη της ταχύτερης δυνατής διεκπεραίωσης των υποθέσεων απάντησε ότι το ζήτημα είχε ήδη λυθεί. Επακολούθησε δε ο εξής διάλογος:

Βοζίκης: Μα η αίτησις υπεβλήθη χθες.

Τριανταφυλλόπουλος: Και τι μ’ αυτό; Το αίτημα υπήρξε νόμιμον.
Βοζίκης: Και το έλυσες χωρίς να έλθουν να σε παρακαλέσουν;
Τριανταφυλλόπουλος: Αφού το αίτημα ήτο νόμιμον.

Βοζίκης: Ώστε έτσι, θα λύωμεν όλας τας υποθέσεις αμέσως, χωρίς να φαίνεται ότι υπάρχει η παραμικρά δυσκολία! Δεν καταλαβαίνεις ότι πρέπει να φαινώμεθα ότι τους λύομεν, άλλως άλυτα προβλήματα και ότι θα τους τα παρουσιάζωμεν ως ρουσφέτια;.

Κάτω από τέτοιες συνθήκες η συνεργασία ήταν δυσχερής και διεκόπη με την παραίτηση του Τριανταφυλλόπουλου.

Την εποχή εκείνη υπηρετούσε στη Γενική Διοίκηση νήσων, ως διευθυντής των Οικονομικών Υπηρεσιών, ο Ανάργυρος Π. Νομικός, αργότερα διευθυντής του Υπουργείου Οικονομικών και Σύμβουλος του Ελεγκτικού Συνεδρίου, αναγνωρισμένης ευφυΐας και ακεραιότητας. Αυτός διηγούταν στον Σπ. Μαρκεζίνη ότι ο Χαραλ. Βοζίκης, όπως και ο ίδιος αρχικά, υπέβλεπαν τον Κ. Τριανταφυλλόπουλο, όπως και όλους όσοι επέστρεφαν από το εξωτερικό και ιδίως από τη Γερμανία, ως τάχα σπουδαίους, οι οποίοι θα δίδασκαν τους ευφυέστατους, Έλληνες αλλά που δεν είχαν τύχει περαιτέρω παιδείας, τον ορθό τρόπο διοίκησης. Αυτού του είδους η αντίδραση, δεν ήταν η μόνη εκείνη την εποχή και οδηγούσε σε χάσμα και αδυναμία συνεργασίας. Εξαλείφθηκε αυτή κατά τις τελευταίες δεκαετίες, όταν η μετεκπαίδευση εις το εξωτερικό απέκτησε καθολικότερη βάση.

Ο Χαράλαμπος Βοζίκης σε εκτενή εισαγωγή του στο βιβλίο για τη δίκη των έξι «Αι απολογίαι των θυμάτων της 15ης Νοεμβρίου 1922», εκθέτει εκτενώς τις πολιτικές του απόψεις για τα γεγονότα της εποχής του.

• Γεωργίου Βεντήρη, «Η Ελλάς του 1910-1920»
• Σπ. Μαρκεζίνη: Πολιτική ιστορία της νεωτέρας Ελλάδος τόμος Γ΄ & Δ΄