Campio Carpio

cando contaba con 17 anos e antes que o enviasen á Guerra de Marrocos, decidiu embarcar para Arxentina. Os sucesos da Semana Tráxica de Bos Aires, a represión e asasinatos en masa da Patagonia foron marcando a historia arxentina dos anos vinte. Neste ambiente revolucionario comezou desenvolver a súa vida. incorporouse aos medios literarios e artísticos de formación universitaria e ao movemento libertario. Durante a guerra civil concentrou toda a súa enerxía creadora para denunciar a través da pluma, as barbaries cometidas polo bando alzado. Desde Madrid os anarquistas galegos da CNT nomeáronmo correspondente en Bos Aires de Galicia Libre. Desde as páxinas deste periódico chamou a profundizar a revolución e sinalar os perigos que corría o frente republicano.

Nos anos corenta escribiu na Revista Hombre de América, a partir de 1959 comenzou a colaborar na Revista anarquista Reconstruir. A súa obra xornalística está dispersa por un sen fin de xornais libertarios de América e Europa. Entre os innumerables folletos realizados destácase o dedicado á vida de Curros Enríquez.

Os últimos anos da vida de Carpio viviunos alonxado da vida política activa, a súa avanzada idade e a posterior ditadura do xeneral Videla, axudaron para que a súa militancia se fora apagando lentamente, a pesar diso nunca abandonou a actividade xornalística e as súas preocupacións intelectuais.

O 28 de setembro de 1989 faleceu na súa casa de Montegrande na zona sur do gran Bos Aires.

• El mundo agonizante (crítica)
• Humillados (contos)
• ¡También América! (crítica)
• El destino social del arte (crítica)
• Democracia (novela)
• Antología de pensamientos de González Prada
• 36 poemas de autores brasileños contemporáneos
• Milicias de la aurora (poemas)
• Pasión y poesía
• Radiografía cordial de América
• Lamento de la tierra encadenada (epopeia)
• Labradores del Espíritu (ensaio).

Bibliografía

Ligazóns externas

• Campio Carpio