Quick Facts
Biography
Bolesław Jerzy Świdziński (ur. 7 grudnia 1885 w Krakowie, zm. 4 marca 1972 w Londynie) – pułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego, uczestnik walk o niepodległość, działacz państwowy II Rzeczypospolitej.
Życiorys
Działalność niepodległościowa przed i w czasie I wojny światowej
Po zdaniu matury w Krakowie studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim, a w później na uniwersytecie w Genewie. Jako student był w latach 1906-1907 członkiem Organizacji Bojowej PPS, a następnie Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego. Od sierpnia 1914 służył w Legionach, początkowo w szwadronie rotmistrza Zbigniewa Dunin-Wąsowicza (dowódcy spod Rokitny), później w 2 Pułku Ułanów Legionów.
Służba w Wojsku Polskim
Od listopada 1918 w Wojsku Polskim. W czasie wojny polsko-sowieckiej dowodził na froncie szwadronem 5 Pułku Ułanów Zasławskich. Po zakończeniu wojny był szefem jednej z sekcji Oddziału V Sztabu Generalnego WP.
Z dniem 1 listopada 1924 został odkomenderowany na roczny Kurs Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie.
1 grudnia 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, generała dywizji Władysława Sikorskiego awansował go na podpułkownika ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 12. lokatą w korpusie oficerów kawalerii.
Po ukończeniu kursu i otrzymaniu tytułu naukowego oficera Sztabu Generalnego przydzielony został do Kadry Korpusu Oficerów Kawalerii przy Departamencie II M.S.Wojsk. z jednoczesnym przeniesiem służbowym do Oddziału IV SG WP na okres sześciu miesięcy.
W styczniu 1927 objął dowództwo 2 Pułku Szwoleżerów Rokitniańskich w Starogardzie. Pełnił równocześnie obowiązki dowódcy 8 Samodzielnej Brygady Kawalerii w Starogardzie. W marcu 1929 został wyznaczony na stanowisko szefa sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie. 24 grudnia 1929 Prezydent RP Ignacy Mościcki awansował go na pułkownika ze starszeństwem z 1 stycznia 1930 i 1. lokatą w korpusie oficerów kawalerii. 29 września 1930 został przeniesiony w stan nieczynny, a z dniem 31 marca 1932 do rezerwy.
1 października 1930 został najpierw pełniącym obowiązki wojewody lubelskiego, a następnie wojewodą lubelskim. Stanowisko to zajmował do 8 lutego 1933.
Został następnie głównym inspektorem i szefem Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. W latach 1935-1938 był posłem na Sejm RP z województwa lubelskiego. W Sejmie był m.in. przewodniczącym Sądu Marszałkowskiego i Komisji Skarbu. Po utworzeniu Parlamentarnego Koła Obozu Zjednoczenia Narodowego kierował jego pracami.
W czasie kampanii wrześniowej 1939 (8 września) został mianowany komisarzem cywilnym w Generalnym Komisariacie Cywilnym przy Naczelnym Wodzu Edwardzie Śmigłym-Rydzu. Od 17 września 1939 na emigracji.
Od sierpnia 1940 roku przebywał w Stacji Zbornej Oficerów Rothsay.
Awanse
- chorąży – 16 kwietnia 1916
- podporucznik – 1 grudnia 1916
- podpułkownik – 1 grudnia 1924 ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 12. lokatą w korpusie oficerów kawalerii
- pułkownik – 24 grudnia 1929 ze starszeństwem z 1 stycznia 1930 i 1. lokatą w korpusie oficerów kawalerii
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
- Krzyż Walecznych – trzykrotnie
- Złoty Krzyż Zasługi
Przypisy
Bibliografia
- Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych 1920-1935.
- Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917, s. 43.
- Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 r.), Sztab Główny WP, Warszawa 1931, s. 16.
- Rocznik Oficerów Kawalerii 1930, Główna Drukarnia Wojskowa, nakładem „Przeglądu Kawaleryjskiego”, Warszawa 1930, s. 57.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934, s. 117, 819.
