Bolesław Fijałkowski

Bolesław Antoni Fijałkowski (ur. 2 maja 1891, zm. 1940?) – pułkownik piechoty inżynier Wojska Polskiego.

Bolesław Antoni Fijałkowski urodził się 2 maja 1891 roku. W czasie I wojny światowej walczył w Legionach Polskich. Był oficerem 3 Pułku Piechoty Legionów. Pełnił w tym oddziale między innymi funkcję adiutanta dowódcy pułku, Henryka Minkiewicza. 6 lipca 1916, w czasie bitwy pod Kostiuchnówką dostał się do rosyjskiej niewoli pod wsią Wołczeck.

25 lipca 1920 objął dowództwo 54 Pułku Piechoty i sprawował je do zakończenia wojny z bolszewikami. Po zakończeniu działań wojennych został "odkomenderowany" na Politechnikę Lwowską, w celu ukończenia studiów, pozostając oficerem nadetatowym 54 pp. Z dniem 15 października 1923 roku, po zakończeniu studiów i uzyskaniu tytułu inżyniera, przeniesiony do 42 Pułku Piechoty w Białymstoku na stanowisko dowódcy pułku.

W maju 1926 przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza i mianowany dowódcą 2 Brygady Ochrony Pogranicza. W lipcu tego roku przeniesiony na stanowisko dowódcy 5 Brygady Ochrony Pogranicza. Po dwóch latach, w lipcu 1928, mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 23 Dywizji Piechoty w Katowicach. W międzyczasie, od 6 grudnia 1929 do 10 lipca 1930, był słuchaczem IV Kursu Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie. W październiku 1931 został przeniesiony do Zamościa na stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej 3 Dywizji Piechoty Legionów.

W 1935 został mianowany pomocnikiem dowódcy Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie. Obowiązki na tym stanowisku pełnił do września 1939. W czasie kampanii wrześniowej dowodził Obroną Lwowa (w dniach 10–11 września) oraz wykonywał obowiązki zastępcy dowódcy Obrony Lwowa (w dniach 12–22 września). Po kapitulacji załogi miasta aresztowany przez funkcjonariuszy NKWD i osadzony w obozie w Starobielsku, gdzie przebywał od 23 października 1939 do 18 marca 1940 (figuruje na tzw. liście Gajdideja) . Dalsze losy Bolesława Fijałkowskiego nie są znane; jego nazwiska nie ma na żadnej z dotychczas ujawnionych list ofiar zbrodni katyńskiej, jednak polski autor Tadeusz Kisielewski uznaje go za jedną z ofiar tej zbrodni. Ożeniony był z Anną Skibniewską (1898-1964), córką Bogumiła Skibniewskiego i Marii z Trzebińskich.

• podporucznik – 18 października 1914
• porucznik – 25 czerwca 1915
• podpułkownik – 3 maja 1919 zweryfikowany ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 106 lokatą w korpusie oficerów piechoty
• pułkownik – 1 grudnia 1924 ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 7 lokatą w korpusie oficerów piechoty

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)
• Krzyż Niepodległości
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie (po raz 1 i 2 w 1921)
• Złoty Krzyż Zasługi (1928)
• Medal międzysojuszniczy "Médaille Interalliée"

• Roczniki Oficerskie 1923, 1924, 1928 i 1932
• Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych