Bazyli Kuc

Bazyli Kuc (ur. 31 marca 1897 w Trabach, zm. 17 listopada 1944 w Pawłodarze) – białoruski działacz polityczny okresu II RP, poseł na Sejm III kadencji z listy BBWR, członek Rady GłównejCentralnego Towarzystwa Organizacji i Kółek Rolniczych od 1934 roku.

Ukończył szkołę rzemieślniczą w Petersburgu, później wszedł na ścieżkę kariery wojskowej (Szkoła Kadetów w Kazaniu). W latach 1915–1918 walczył w armii rosyjskiej, w 1918 pojmany i skazany na śmierć przez bolszewików w Piotrogrodzie, zbiegł by walczyć w białej gwardii.

W 1921 osiadł w Polsce, w powiecie Wołożyn, gdzie prowadził własne gospodarstwo. Przez kilka kadencji piastował urząd wójta gminy Traby, zapisał się jako fundator licznych szkół ludowych i stypendiów dla uzdolnionej młodzieży białoruskiej (na które przeznaczał własną dietę poselską). Był prezesem Kasy Stefczyka w powiecie wołożyńskim.

W latach 1930–1935 sprawował mandat z listy BBWR z okręgu Lida, w Sejmie II kadencji (1928–1930) pełnił funkcję zastępcy posła z tego samego okręgu.

W 1939 mianowano go komisarzem terenowej obrony cywilnej, po wkroczeniu Armii Czerwonej na Nowogródczyznę został aresztowany przez NKWD i zesłany do Republiki Komi, gdzie zajmował się wydobywaniem ropy naftowej.

Zwolniony w wyniku układu Sikorski-Majski, pełnił funkcję męża zaufania Delegatury Ambasady Polskiej w Pawłodarze. W 1943 aresztowany i skazany na 10 lat więzienia, zwolniony do domu w czerwcu 1944 na parę miesięcy przed śmiercią.

• Białorusini w parlamencie II RP

• (red. Andrzej Ajnenkiel), Historia sejmu polskiego. Tom II, Warszawa 1989
• (red. naukowa Andrzej Krzysztof Kunert), Posłowie i senatorowie Rzeczypospolitej Polskiej 1919–1939. Słownik biograficzny. Tom III, Wydawnictwo Sejmowe, Warszawa 2005
• Krystyna Gomółka, Białorusini w II Rzeczypospolitej, Gdańsk 1992