Antoni Unrug

Antoni Unrug (ur. 22 lutego 1860 w Mełpinie, zm. 16 sierpnia 1939 w Piotrowie) – tytularny generał brygady Wojska Polskiego.

Antoni Unrug urodził się 22 lutego 1860 roku w Mełpinie, w ówczesnej Prowincji Poznańskiej, w rodzinie Wiktora Edwarda Unruga (1831-1915) i Emilii z Bojanowskich (1839-1904). Po ukończeniu czterech klas gimnazjum w Śremie wstąpił do Korpusu Kadetów w Dreźnie. W latach 1877-1881 był słuchaczem Szkoły Wojskowej w Erfurcie. Po ukończeniu szkoły rozpoczął służbę w Armii Cesarstwa Niemieckiego. W 1897 roku został przeniesiony do rezerwy. 13 września 1914 roku został zmobilizowany. Służbę w armii niemieckiej pełnił do września 1918 roku.

11 marca 1919 roku na wniosek głównodowodzącego Komisariat Naczelnej Rady Ludowej dekretem nr 6 przyjął go do Sił Zbrojnych Polskich w byłym zaborze pruskim z zatwierdzeniem posiadanego stopnia majora i mianował podpułkownikiem, a dekretem nr 7 z tego samego dnia - pułkownikiem w korpusie kawalerii. W Armii Wielkopolskiej pełnił funkcję inspektora Okręgowej Komendy Uzupełnień.

6 października 1919 roku został formalnie przyjęty do Wojska Polskiego. 1 lutego 1920 roku został zastępcą komisarza rządu w polsko-niemieckiej komisji delimitacyjnej. Z dniem 1 maja 1921 roku został przeniesiony w stan spoczynku, w stopniu pułkownika. Po przejściu na emeryturę mieszkał w dworku, w Piotrowie. Był długoletnim prezesem i członkiem honorowym poznańskiego Towarzystwa Łowieckiego.

2 czerwca 1921 roku Naczelny Wódz Józef Piłsudski mianował go tytularnym generałem podporucznikiem. 26 października 1923 roku został zatwierdzony w stopniu tytularnego generała brygady.

Zmarł na udar serca 16 sierpnia 1939 roku w Piotrowie. Na życzenie Zmarłego ciche spuszczenie Zwłok do grobu rodzinnego w Piotrowie nastąpiło w dniu 18 sierpnia 1939 roku .

Około 1880 roku zawarł związek małżeński z Amelią von Hachez, z którą miał dwóch synów: Wiktora Zygmunta (1886-1973) i Franciszka Józefa (1887-1945).

• chorąży - 1881
• podporucznik - 1884
• porucznik - 1887
• rotmistrz - 1893
• major - 1916
• podpułkownik - 11 marca 1919
• pułkownik - 11 marca 1919
• tytularny generał podporucznik - 2 czerwca 1921

• Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Wydawnictwo Bellona, Warszawa 1994, ​ISBN 83-11-08262-6​
• Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione
• Roczniki Oficerskie 1923, 1924
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934
• Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych
• Potomkowie Sejmu Wielkiego, Serwis genealogiczny pod patronatem Stowarzyszenia Potomków Sejmu Wielkiego