Antoni Karbowiak

Antoni Karbowiak (ur. 10 stycznia 1856 w Dąbrowie koło Krotoszyna, zm. 27 lipca 1919 w Białce koło Makowa Podhalańskiego) – polski pedagog, historyk oświaty i wychowania, członek Towarzystwa Historycznego we Lwowie.

Syn Kajetana i Róży z Kaczmarków. Pochodził z rodziny chłopskiej. Maturę zdał w 1880 r. w Śremie. W latach 1880–1881 odbył służbę wojskową w armii pruskiej. Podjął studia na Uniwersytecie Jagiellońskim zakończone w 1886 r. doktoratem. W 1891 został nauczycielem w gimnazjum w Wadowicach, a od 1893 do przejścia na emeryturę w 1918 był nauczycielem w Wyższej Szkole Przemysłowej w Krakowie, prowadząc jednocześnie pracę naukową. W 1905 habilitował się na UJ w zakresie historii wychowania i pedagogiki. W 1919 uzyskał nominację profesorską. Opublikował ponad 80 prac. Jego najważniejsza praca to trzytomowe Dzieje wychowania i szkół w Polsce wydane w latach 1898–1923.

• Dzieje wychowania i szkół w Polsce, Petersburg 1898 [1],
• O książkach elementarnych na szkoły wojewódzkie z czasów Komisyi edukacyi narodowej, Lwów 1898 [3],
• Obiady profesorów Uniwersytetu Jagiellońskiego w XVI i XVII wieku, Kraków 1900[2]
• Materiały do dziejów Komisji Edukacji Narodowej, Lwów 1905.

• Słownik biograficzny historii Polski, tom 1: A–K (pod redakcją Janiny Chodery i Feliksa Kiryka), Wrocław-Warszawa-Kraków 2005, s. 657
• Antoni Karbowiak: O książkach elementarnych na szkoły wojewódzkie z czasów Komisyi edukacyi narodowej. Lwów: Muzeum, 1893.