Antoni Grudziński

Antoni Grudziński (ur. 17 listopada 1897 w Wilnie, zm. 1 grudnia 1981 w Londynie) – oficer dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, w 1964 roku mianowany przez Władysława Andersa generałem brygady.

Studiował na Politechnice w Petersburgu. Służbę w wojsku rozpoczynał w lipcu 1918 roku w dywizjonie ułanów na Kubaniu, przemianowanym w okresie późniejszym na Pułk Ułanów 4 Dywizji Strzelców gen. Żeligowskiego. Z dywizją powrócił do kraju. Był słuchaczem szkoły podchorążych od listopada 1919 do kwietnia 1920 roku. W czasie wojny polsko-bolszewickiej dowodził plutonem w 14 Pułku Ułanów, do listopada 1926 roku był w tym samym pułku adiutantem.

Z dniem 2 listopada 1926 roku został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu Normalnego 1926-1928. Z dniem 31 października 1928 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Dowództwa 2 Dywizji Kawalerii w Warszawie na stanowisko oficera sztabu. 24 kwietnia 1930 roku został przesunięty na stanowisko pełniącego obowiązki szefa sztabu 2 Dywizji Kawalerii w Warszawie. Z dniem 1 listopada 1930 roku został przydzielony do składu osobowego inspektora armii we Lwowie. Powraca w listopadzie 1934 roku na dowódcę szwadronu w 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich we Lwowie, a w styczniu 1935 roku otrzymał przydział do Oddziału III Sztabu Głównego. W lipcu 1939 roku został mianowany zastępcą dowódcy 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich we Lwowie.

Kampanię wrześniową odbywał w Oddziale Operacyjnym Sztabu Naczelnego Wodza w Polsce, a następnie we Francji, gdzie został przydzielony do Oddziału Operacyjnego Sztabu XX Korpusu francuskiego. Zastępca szefa Oddziału III sztabu NW w Londynie od czerwca 1940 roku. 30 czerwca 1941 roku objął dowództwo dywizjonu rozpoznawczego I Korpusu, który 30 czerwca 1942 roku został przeformowany w 1 Pułk Rozpoznawczy. 13 lipca 1942 roku przekazał dowodzenie pułkiem i przeszedł na stanowisko zastępcy dowódcy 16 Brygady Pancernej. Oficer do zleceń szefa w sztabie NW w Londynie w latach 1943–1944, a od marca do września 1944 roku oficerem łącznikowym Naczelnego Wodza przy brytyjskim Dowództwie 21 Grupy Armii. We wrześniu 1944 roku został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy 10 Brygady Kawalerii Pancernej. Od czerwca 1945 do czerwca 1947 roku dowodził tą brygadą. W czerwcu 1947 roku wstapił do Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia, i objął w nim dowództwo 54 Grupy Brygadowej PKPR. Po demobilizacji osiadł w Londynie. Zginął 1 grudnia 1981 roku w wypadku drogowym.

• podporucznik – 1 czerwca 1919
• porucznik – 1 września 1920
• rotmistrz – 1 stycznia 1929
• major – 1 stycznia 1936
• podpułkownik – 3 maja 1940
• pułkownik – 1 stycznia 1945
• generał brygady - 1 stycznia 1964

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari
• Krzyż Niepodległości
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych „za czyny męstwa i odwagi wykazane w bojach toczonych w latach 1918-1921” – dwukrotnie
• Krzyż Walecznych – dwukrotnie za kampanię 1944-1945
• Srebrny Krzyż Zasługi - 17 marca 1930 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”
• Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych - 12 maja 1936
• Kawaler Legii Honorowej
• francuski Krzyż Wojenny (Croix de Guerre) z palmą
• belgijski Krzyż Wojenny (Croix de Guerre 1940) z palmą
• holenderski Medal Brązowego Lwa
• Oficer Orderu Imperium Brytyjskiego

• Generałowie i admirałowie II Rzeczypospolitej

• Kronika 510 Oddziału PKPR, sygn. C.850. Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, 1947.
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Antoni Grudziński: Lista żołnierzy odznaczonych zestawiona na podstawie Dzienników Personalnych Naczelnego Wodza i Ministra Obrony Narodowej oraz Rozkazów Dziennych 1 Dywizji Pancernej. W: Stanisław Maczek: Od podwody do czołga. Wyd. III (I krajowe). Lublin: Towarzystwo Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 1990, s. 249-293.
• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
• Cezary Leżeński / Lesław Kukawski: O kawalerii polskiej XX wieku. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1991, s. 108. ISBN 83-04-03364-X.
• Juliusz Tym: 1. Dywizja Pancerna. Organizacja i wyszkolenie. Warszawa: ZP Grupa Sp. z o.o., 2009. ISBN 9788361529279.