Andrzej Włodarkiewicz

Andrzej Włodarkiewicz (ur. 13 września 1906 w Warszawie, zm. 10 sierpnia 1939 w Villacoublay) – kapitan pilot Wojska Polskiego.

Po zdaniu matury w gimnazjum w Warszawie wstąpił do Cywilnej Szkoły Pilotów w Poznaniu, gdzie uzyskał dyplom pilota. Następnie wstąpił do Szkoły Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie. Promowany z 3. lokatą w 1929 roku (jako obserwator). Został wcielony do 3 pułku lotniczego w Poznaniu i przydzielony do 32 eskadry liniowej, w której latał jako obserwator i jako pilot. W 1930 roku ukończył kurs wyższego pilotażu. Następnie służył w 132 eskadrze myśliwskiej. Jako wybijający się pilot skierowany na Challenge 1934 (w załodze z nawigatorem Eugeniuszem Przysieckim). Zawodów nie ukończył z powodu awarii silnika w pilotowanym samolocie PZL.26.

W 1934 roku odkomenderowany na specjalistyczny kurs w Centrum Wyszkolenia Technicznego Lotnictwa w Bydgoszczy. Po tym przeszkoleniu został odkomenderowany do samodzielnego dywizjonu doświadczalnego jako pilot doświadczalny. Specjalizował się w akrobacji lotniczej, którą z zamiłowaniem prezentował na samolocie RWD-10. Prezentował też samoloty myśliwskie (PZL P.7, PZL P.11) i liniowe, np. PZL.23 Karaś. Na tym samolocie wykonał dużo badań związanych z usunięciem drgań ogona typu buffeting. Prezentował też ten samolot po serii dwóch katastrof tegoż samolotu 10 grudnia 1937 w 4 pułku lotniczym w Toruniu. Był oddelegowany do badań samolotów za granicą kraju (Francja).

Podczas pracy jako pilot doświadczalny wielokrotnie dokonał ratowniczego skoku na spadochronie. Pierwszy raz podczas pokazowej walki z PZL P.11 (akrobacja wyższa) lecąc na RWD-10 zgubił pokrycie jednego płata. W 1937 roku podczas badań prototypu szybowca Sokół doszło do złamania płata podczas wykonywania odwróconej pętli - Pilot uratował się na spadochronie. Na stopień kapitana został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1937 i 24. lokatą w korpusie oficerów lotnictwa, grupa liniowa. W 1938 został przyjęty do Wyższej Szkoły Lotniczej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu 1938-1939.

W sierpniu 1939 roku został włączony do grupy pilotów badających samoloty myśliwskie – w związku z planami zakupu takowych do Polski. 10 sierpnia 1939 roku wystartował z lotniska w Villacoublay, na samolocie Morane-Saulnier MS.406. Zginął śmiercią lotnika tego dnia, przy oblatywaniu tego samolotu, który nie wyszedł z lotu nurkowego. Kpt. Andrzej Włodarkiewicz po raz kolejny ratował się skokiem, niestety tym razem zawiódł spadochron, którego czasza się nie rozwinęła.

Pochowany na Cmentarzu Wojskowym w Warszawie kwatera C-14, rząd 7, grób 1.

16 sierpnia 1939 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki odznaczył go pośmiertnie Złotym Krzyżem Zasługi. Wcześniej był odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi.

• Jerzy Jędrzejewski. Polscy piloci doświadczalni. Biblioteka Historyczna Instytutu Lotnictwa 2014 r.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Witold Rychter Skrzydlate wspomnienia. WkiŁ 1980 r.