Andrzej Majewski

Andrzej Majewski (ur. 11 sierpnia 1931 w Dęblinie, zm. 27 października 2017 w Warszawie) – pułkownik dyplomowany pilot Wojska Polskiego.

Lata dziecięce Andrzej Majewski spędził w Warszawie i Lwowie. Był synem Tadeusza Majewskiego, który pracował przy budowie i rozbudowie lotniska dla „Szkoły Orląt” w Dęblinie. W roku 1944 przeżył Powstanie Warszawskie, potem trafił do obozu segregacyjnego. W roku 1946 został przyjęty do prywatnego gimnazjum mechanicznego, a 15 czerwca 1949 r. rozpoczął praktyczne szkolenie w Szkole Szybowcowej w Rzadkowie, gdzie komendantem był por. pil. Marian Czura. W grudniu 1949 r., Komenda Główna Powszechnej Organizacji „Służba Polsce” skierowała go do Centralnej Szkoły Instruktorów Szybowcowych. W lipcu 1950 r. Andrzej Majewski zdobył Srebrną Odznakę Szybowcową F.A.I z numerem 337, a 12 października tego samego roku, skończył kurs wyszkolenia spadochronowego w Ośrodku Ligi Lotniczej w Nowym Targu. Całość szkolenia w CSIS ukończył egzaminami państwowymi na licencję instruktora szybowcowego i zostaje skierowany do Aeroklubu Białostockiego na stanowisko instruktora szybowcowego.

1 września 1951 r., ochotniczo wstępuje do Oficerskiej Szkoły Lotniczej Nr 4 w Dęblinie, gdzie kończył kurs pilotażu na szturmowych samolotach IŁ-2 oraz IŁ-10. Podchorąży Andrzej Majewski wykonał na nich 210 lotów w czasie 46 godzin i 7 minut. „Szkołę Orląt” ukończył 29 listopada 1953 r. jako prymus. Otrzymał tytuł pilota lotnictwa szturmowego i został powołany do wojskowej służby zawodowej w korpusie osobowym oficerów dowódców w stopniu podporucznika i pozostał w OSL-4 jako pilot instruktor w 3. szkolnej eskadrze szturmowej w Mińsku Mazowieckim.

3 grudnia 1955 r. Andrzej Majewski został awansowany na stopień porucznika i przeniesiony do 4. szkolnej eskadry szturmowej w Radzyniu Podlaskim. Tutaj wszedł w skład 1. klucza lotniczego dowodzonego przez pilota i dowódcę, kpt. pil. Jerzego Radwańskiego. W połowie 1956 r. został wysłany do Oficerskiej Szkoły Lotniczej nr 5 w Radomiu, w celu przeszkolenia się w pilotowaniu myśliwskich samolotów odrzutowych typu MiG-15. Po przeszkoleniu otrzymał uprawnienia instruktorskie.

W styczniu 1957 roku, jako dowódca klucza lotniczego, szkolił 20 pilotów sportowych z eksperymentalnej „Grupy 100”, których w ciągu jednego roku należało wyszkolić na „myśliwców”. Eksperyment ten udał się, lecz powtarzany nie był. W listopadzie tego samego roku objął stanowisko nawigatora 2. eskadry szkolno-bojowej 58. lotniczego pułku szkolno-bojowego, którą dowodził kpt. pil. Tytus Krawczyc. W marcu 1960 r. został dowódcą zespołu dowodzenia lotami w 58. lotniczym pułku szkolno-bojowym.

Dnia 26 czerwca 1965 r. skończył z wyróżnieniem KDO (Kurs Doskonalenia Oficerów) w Centrum Szkolenia Lotniczego w Modlinie i dnia 4 października został mianowany majorem.

Od roku 1972 dowodzi 23.lotniczą eskadrą szkolną w Dęblinie, gdzie osobiście szkolił pilotów, kierował lotami oraz studiował zaocznie w Akademii Sztabu Generalnego w Rembertowie. Dnia 12 października 1974 r. został awansowany na stopień podpułkownika. W kwietniu 1975 r. został wyróżniony przez dowódcę Wojsk Lotniczych, gen. dyw. pil. Henryka Michałowskiego, złotą odznaką „Wzorowego Dowódcy”, a 13 września tego roku, ten sam generał wyróżnił ppłk. Majewskiego białą bronią – Lotniczym Kordzikiem nr. 17778.

Dnia 10 lipca 1976 r. płk. Majewski ukończył wyższe studia na kierunku lotnictwa operacyjnego w Akademii Sztabu Generalnego WP i uzyskał tytuł oficera dyplomowanego. W tym samym miesiącu objął dowodzenie 47. szkolnym pułkiem śmigłowców w Modlinie, z którym dokonał dwóch pełnych przebazowań w 1977 r. do Krzewicy i na stały pobyt do Nowego Miasta nad Pilicą.

W dniu 1 kwietnia 1980 r. został starszym inspektorem bezpieczeństwa lotów Wyższej Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Dęblinie. W r. 1985 został szefem pilotów w 2. Szkole Lotniczej Lotnictwa Libijskiego w Martubie, a w marcu 1986 r. został przeniesiony na stanowisko naczelnika wydziału bezpieczeństwa lotniczego w generalnej Dyrekcji Lotnictwa Cywilnego przy Ministerstwie Komunikacji, ale już w lipcu 1987 r. wrócił do pracy w WOSL w Dęblinie.

Pułkownik Andrzej Majewski latał i szkolił na 18 typach samolotów i śmigłowców. Wykonał 12703 loty w czasie 5141 godzin i 38 minut. W dowód uznania za wzorową i długoletnią służbę w powietrzu, Dowódca Wojsk Lotniczych gen. gryg. pil. Henryk Michałowski wyróżnił płk. pil. Andrzeja Majewskiego w dniu 23 sierpnia 1974 r. „Statuetką Ikar” po raz drugi. W stan spoczynku odszedł 2 września 1989 roku. Był pilotem I klasy.

Pułkownik Majewski jest członkiem Oddziału Dęblińskiego Stowarzyszenia Seniorów Lotnictwa Wojskowego Rzeczypospolitej Polskiej. Interesuje się przeszłością i przyszłością naszego lotnictwa. Od 14 kwietnia 1955 r. żonaty z Eugenią Kisiel. Mają córkę Dorotę.

W roku 2013 ukazała się książka „Szturmowcy z Gniazda Orląt, Dęblin 1945-1956” autorstwa płk. Andrzeja Majewskiego, oddająca hołd pilotom szturmowym i ich rodzinom, jak również eskadrom szkolno-bojowym w dęblińskiej „Szkole Orląt”.

Klub lotników „Loteczka” we Wrocławiu docenił wybitne osiągnięcia płk. dypl. pil. Andrzeja Majewskiego oraz zaangażowanie w Lotnictwie Polskim przyznając wysokie wyróżnienie klubu: statuetkę Złota Lotka, której wręczenie wraz z zasadzeniem własnego Dębu Chwały w alei ludzi przestworzy odbyło się 23 maja 2015 roku w Orlim Gnieździe.

Rozkazem Ministra Obrony Narodowej Tomasza Siemoniaka Nr 16/Pers.DK z dnia 21.08. 2015r. otrzymał tytuł: „ZASŁUŻONY PILOT WOJSKOWY" i ma prawo do noszenia odznaki Nr 0238.

• Złoty Krzyż Zasługi – 1968
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 1974

• 47 Szkolny Pułk Śmigłowców
• Wyższa Szkoła Oficerska Sił Powietrznych

• Andrzej Majewski, Szturmowcy z Gniazda Orląt, Dęblin 1945-1956, s. 366-380. Muzeum Sił Powietrznych w Dęblinie, Wydawnictwo Gretza, ​ISBN 978-83-64424-01-4​.
• Bartnikowski, B. (1976). Zielone skrzydła. Warszawa: Ministerstwo Obrony Narodowej, s. 127, 181
• Bartnikowski, B. (1976). Teraz leć sam. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza RSW Prasa – Książka – Ruch, s. 8, 9.
• Celek, J. (red.) (1979). Wyższa Oficerska Szkoła Lotnicza im. Jana Krasickiego. Warszawa: Ministerstwo Obrony Narodowej, s. 298, 383, 384, 402, ​ISBN 83-11-06169-6​.
• Kmiecik, T. (2001). Polskie lotnictwo wojskowe 1945-1962. Organizacja, szkolenie i problemy kadrowe. Pruszków: Agencja Wydawnicza ULMAK, s. 220, ​ISBN 83-87226-29-7​.
• Nowotnik, M. (2007). Ile startów tyle lądowań. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona, s. 49, 50, 51,52,96,160, zdjęcia nr 1,7,8.
• Ragus, M. (2000). Dzieje 47. Szkolnego Pułku Śmigłowców – wspomnienia weteranów. Nowe Miasto n/Pilicą: Wydanie własne, s. 36, 37, 64, 66, 104, 107, 117, 137, 183, 184, 185, 194, 198, 200, 202.
• Zabrodzki, L. (2003). Spowiedź doczesna lotnika. Poznań: Redakcja Czasopism WLOP
• Zieliński, J. (red.) (2001). Dowódcy pułków lotnictwa polskiego 1921-2000. Poznań: Redakcja Czasopism WLOP, s. 377-378. ​ISBN 83-909008-6-6​.
• Pamięci lotników wojskowych 1945-2003, JózefJ. Zieliński (red.), Warszawa: Stowarzyszenie Wspierania Amatorskiej Twórczości w Wojskach Lotniczych i Obrony Powietrznej przy współpracy Domu Wydawniczego Bellona, 2003, s. 250, ISBN 83-11-09730-5, OCLC 749153803 .
• 70 lat „Szkoły Orląt”, Biuletyn Wyższej Szkoły Oficerskiej Sił Powietrznych nr 3/97, Dęblin
• Ziółkowski, J., Marciniuk, A. (2001). Wyższa Szkoła Oficerska Sił Powietrznych, 75 lat Dęblińskiej Szkoły Orląt. Toruń-Dęblin: Adam Marszałek, ​ISBN 83-7174-711-X​.
• Majewski, A. (1984). Nadzwyczajny informator bezpieczeństwa lotów. Wypadki lotnicze zaistniałe w Wyższej Oficerskiej Szkole Lotniczej w latach 1947-1983, spowodowane niezdyscyplinowaniem personelu latającego. Dęblin: Wydawnictwo Wyższej Oficerskiej Szkoły Lotniczej
• Majewski, A. (2002). Kilka refleksji na temat książki Józefa Zielińskiego „Dowódcy Pułków Lotnictwa Polskiego 1921-2000”, Przegląd WLOP 10/2002, s. 83-90
• Majewski, A. (2004). Jak, kto i kiedy wprowadził myśliwskie samoloty odrzutowe MIG-15 do szkolenia podchorążych w dęblińskiej „Szkole Orląt”? , Zeszyty Naukowe. Dodatek do nr 1/2004. Materiały z seminarium 06.11.2003, s. 89-104.
• Majewski, A. (2005). Wprowadzenie samolotów odrzutowych MIG-15 do szkolenia w OSL-4 Dęblin. (cz. 1), Lotnictwo nr 10/05, s. 48-53.
• Majewski, A. (2005). Wprowadzenie samolotów odrzutowych MIG-15 do szkolenia w OSL-4 Dęblin.(cz. 2), Lotnictwo nr 11/05, s. 60-62.
• Majewski, A. Pietrzak, H. (2007). 50-ty jubileusz eksperymentalnej grupy 100 1957-2007. Warszawa: Zespół Wydawniczy Sił Powietrznych