Alfred Theuer

Urodził się 1 października 1892. Kształcił się w C. K. II Szkole Realnej we Lwowie (w 1909 ukończył IV klasę).

Został przyjęty do Wojska Polskiego. Pierwotnie mianowany porucznikiem piechoty. Od 30 czerwca 1920 roku był dowódcą Plutonu Żandarmerii 3 Dywizji Piechoty Legionów. 1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w 2 Dywizjonie Żandarmerii Polowej, a jego oddziałem macierzystym był Dywizjon Żandarmerii Wojskowej Nr 7 w Poznaniu.

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 47. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii, a jego oddziałem macierzystym był nadal 7 Dywizjon Żandarmerii w Poznaniu. W 1923 roku był dowódcą Plutonu Żandarmerii Kalisz. W 1924 roku został przeniesiony do 6 Dywizjonu Żandarmerii we Lwowie. W maju 1930 roku został przeniesiony do 1 Dywizjonu Żandarmerii w Warszawie na stanowisko oficera do zleceń. 30 września tego roku został przesunięty na stanowisko oficera śledczego. 2 grudnia 1930 roku Prezydent Rzeczypospolitej Ignacy Mościcki nadał mu z dniem 1 stycznia 1931 roku stopień kapitana w korpusie oficerów żandarmerii i 5. lokatą . Jednocześnie zezwolił na nałożenie oznak nowego stopnia przed 1 stycznia 1931 roku.

15 i 16 grudnia 1930 roku przesłuchiwał majora Kazimierza Kubalę w głośnej sprawie rozesłania przez niego anonimu oskarżającego pułkownika Ludomiła Rayskiego, a następnie był świadkiem w procesie sądowym majora.

W latach 1935-1939 był dowódcą Plutonu Żandarmerii Warszawa II (Cytadela Warszawska, blok 62). W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku był referentem w biurze dowódcy żandarmerii Armii „Modlin”, majora Tadeusza Kurzei.

Od stycznia do czerwca 1940 roku był dowódcą plutonu szkolnego w Szwadronie Zapasowym Żandarmerii w obozie Coëtquidan we Francji. 18 czerwca na czele plutonu opuścił obóz udając się do Radon Maximin. 20 czerwca utracił łączność ze Szwadronem Zapasowym Żandarmerii, który odpłynął z portu rybackiego w La Turballe na wyspę Île d'Yeu.

W okresie II Rzeczpospolitej był aktywnie zaangażowany w sport. Uprawiał łyżwiarstwo figurowe. Startując w konkurencji par wspólnie z lwowianką Martą Rudnicką zdobył tytuł wicemistrzów Polski w 1931, 31 stycznia 1932 oboje zdobyli mistrzostwo Warszawy, 8 stycznia 1933 zwyciężyli w zawodach w Zakopanem, pod koniec tego miesiąca wygrali mistrzostwa Warszawy, a w lutym 1933 zajęli drugie miejsce w Wszechsłowiańskich Mistrzostwach Łyżwiarskich w morawskiej Ostrawie, 12 marca 1933 wygrali zawody w Wilnie (początkowo para Rudnicka-Theuer była określana jako lwowska, później jako warszawska). . Później startował w parze z Barbarą Chachlewską: uczestniczyli w zawodach Mistrzostw Polski 1934, zajmowali drugie miejsce we Wszechsłowiańskich Mistrzostwach Łyżwiarskich w Warszawie w dniach 2-4 lutego 1934 oraz w międzynarodowych zawodach w Zakopanem 6 stycznia 1935, zajęli ostatnie ósme miejsce w mistrzostwach świata edycji 1935 w Budapeszcie, w 1936 zdobyli złoty medal mistrzostw Polski, a następnie ponownie wicemistrzostwo Polski 21 lutego 1937 w Katowicach, 23 stycznia 1938 w Zakopanem. Oboje startowali w barwach Warszawskiego Towarzystwa Łyżwiarskiego.

6 grudnia 1926 został członkiem zarządu Lwowskiego Towarzystwa Łyżwiarskiego. Był sędzią hokeja na lodzie, będąc rozjemcą podczas meczów towarzyskich we Lwowie, w Katowicach, jak również był arbitrem podczas turnieju finałowego Mistrzostw Polski 1928/1929 rozgrywanego w Krynicy. Pod kierunkiem Alfreda Theuera i trenera PZŁ Juroka w dniach 15-27 listopada 1932 został zorganizowany treningowych kurs łyżwiarski dla zaawansowanych łyżwiarzy w dniach 14-27 listopada 1932. 26 kwietnia 1931 i 20 września 1936 był wybierany jednym z wiceprezesów zarządu Polskiego Związku Łyżwiarskiego. W tej funkcji 30 listopada 1936 przedstawił plany PZŁ wobec braku sztucznych lodowisk w Polsce. Był sędzią łyżwiarstwa figurowego, np. podczas Mistrzostw Europy par sportowych 1938 w Opawie, mistrzostw świata w Berlinie w dniach 17-21 marca 1938, gdzie był także kierownikiem polskiej kadry. Jako przedstawiciel z ramienia PZŁ został członkiem komisji sędziowskiej podczas zawodów Mistrzostw Europy w łyżwiarstwie figurowym zaplanowanych na 3-6 lutego 1939 w Zakopanem.

Pod koniec 1928 został mianowany przez Polski Związek Lekkiej Atletyki sędzią okręgowym w strukturze Lwowskiego Okręgowym Związku Lekkiej Atletyki. Na początku marca 1936 został wybrany członkiem komisji rewizyjnej nowego zarządu PZLA. Został wyznaczony delegatem PZLA na Mistrzostwa Polski kobiet w Lekkoatletyce 1938 w dniach 30-31 lipca 1938 w Grudziądzu.

Przed 1939 łyżwiarstwo figurowe w barwach WTŁ uprawiała także zawodniczka Theuer-Dąbrowska. W powstaniu warszawskim poległ plut. Alfred Theuer ps. „Wolski”.

• Krzyż Walecznych – dwukrotnie (przed 1924)
• Złoty Krzyż Zasługi
• Srebrny Krzyż Zasługi (przed 1932)

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Jan Suliński: Żandarmeria organ bezpieczeństwa armii 1918-1945. Warszawa: Kompas II, 2003. ISBN 8391263851.
• Jan Suliński: Żandarmeria DOK I - Warszawa w latach 1918-1944. Mińsk Mazowiecki: Centrum Szkolenia Żandarmerii Wojskowej, 2015. ISBN 978836370008188.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006.
• Tadeusz Kurzeja: Sprawozdanie z kampanii wrześniowej 1939 roku. W: Armia „Modlin” - Sztab, sygn. B.I.19b [on-line]. Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, 1945-11-21. [dostęp 2017-07-19]. s. 193-197.