Alfons Krause

Alfons Leonard Krause (ur. 6 listopada 1895 w Strzelnie, zm. 11 lutego 1972 w Poznaniu) – polski doktor habilitowany nauk chemicznych, specjalista w zakresie chemii nieorganicznej. Profesor nadzwyczajny i wykładowca w Katedrze Chemii Nieorganicznej na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, członek korespondent Polskiej Akademii Nauk od 1958 roku, a także Polskiej Akademii Umiejętności.

Uczył się i studiował w Berlinie. W trakcie studiów wykładał w tamtejszej Szkole Realnej. Po obronie doktoratu w 1919 roku podjął pracę w zakładach przemysłu sodowego w Duisburgu (obecnie koncern chemiczny Henkel), następnie pracował w Zakładzie Mikrobiologii Lekarskiej Uniwersytetu Poznańskiego (ówcześnie Państwowy Instytut Higieniczny). W późniejszym czasie był związany zawodowo z Zakładem Technologii Rolnej i Zakładem Chemii Rolnej na UP. W 1924 ożenił się z Martą Pommer, z którą wspólnie zamieszkał w domu przy ulicy Rycerskiej 4 na Osiedlu Stary Grunwald. Para doczekała się syna, Lucjana. Cztery lata później habilitował się, w 1930 był już profesorem uczelnianym. W czasie II wojny światowej na Uniwersytecie Ziem Zachodnich prowadził tajne komplety.

Jedna z prac Alfonsa Krause, zatytułowana Aktywne związki żelazowe i miedziowe jako katalizatory nieorganiczne w reakcjach peroksydatywnego utleniania w świetle teoryji aktywowania tlenu i aktywowania wodoru została w 1978 roku przetłumaczona przez NASA i umieszczona w repozytorium zasobów sieciowych tej agencji.

Zmarł 11 lutego 1972 w Poznaniu.

Postać Alfonsa Krause a także dwunastu innych profesorów zostanie upamiętniona na tzw. „Elemencie pamięci“ – wyszlifowanym, podzielonym na cztery części kamieniu.