Aleksandr Rogow

Aleksandr Siemionowicz Rogow (ros. Александр Семенович Рогов, ur. 28 września 1901 we wsi Kazanino w powiecie daniłowskim, zm. 1992 w Moskwie) - radziecki generał pułkownik, zastępca szefa Głównego Zarządu Wywiadowczego (1959-1962).

W 1912 ukończył szkołę w Daniłowie, a 1921 kursy karabinów maszynowych w Armawirze. W grudniu 1915 wcielony do rosyjskiej armii. Od 1919 w Armii Czerwonej, od 1920 w RKP(b). Uczestnik wojny domowej jako żołnierz 2 Dywizji Strzeleckiej, 1920 walczył na Kubaniu, 1921 w Dagestanie i Uwalu, 1922 brał udział w tłumieniu buntu w Karelii. VII 1919 - V 1921 pomocnik dowódcy plutonu, I 1922 - IX 1925 dowódca kompanii 33 pułku strzeleckiego. 1923-1924 na kursach dowódców Piotrogrodzkiego Okręgu Wojskowego, XI 1926 - XI 1930 dowódca batalionu, pomocnik dowódcy 33 pułku strzeleckiego 11 Leningradzkiej Dywizji Strzeleckiej, XI 1930 i IV 1932 zastępca szefa 5 Oddziału sztabu Leningradzkiego Okręgu Wojskowego. 1932-1936 studiował na Wydziale Specjalnym Akademii Wojskowej im. Frunzego w Moskwie, następnie zajmował stanowiska w Sztabie Generalnym Armii Czerwonej: III 1936 - I 1937 szef oddziału mobilizacji 5 Wydziału ds. szkolenia kadr wywiadu, Zarządu Wydziału 2 (I 1937 - IX 1940), wicekonsul ZSRR w Harbinie (1936-1940), p.o. konsula (1939-1940), szef Oddziału 3 Wydziału 3 (IX 1940 - VI 1941), szef Oddziału 1 Wydziału 4 (VI 1941). Uczestnik II wojny światowej, XII 1941 - X 1942 szef RO sztabu 2 Armii Uderzeniowej Frontu Wołchowskiego, potem XII 1942 - X 1943 Frontu Południowo-Zachodniego, a X 1943 - VI 1945 3 Frontu Ukraińskiego. 25 IX 1943 mianowany generałem majorem. 1949 szef Zarządu Operacyjnego Wywiadu 2 Głównego Wydziału Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR, 1951 I zastępca szefa tego Zarządu, 1954-1958 attaché wojskowy przy Ambasadzie ZSRR w Wielkiej Brytanii, IV 1959 - III 1963 zastępca szefa GRU Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR. Od 18 II 1958 generał porucznik, od 27 IV 1962 generał pułkownik. 7 III 1963 na mocy decyzji Prezydium KC KPZR zwolniony z funkcji i zdegradowany do generała majora za "utratę czujności politycznej" (chodziło o sprawę Olega Pieńkowskiego).

• Order Lenina (21 lutego 1945)
• Order Czerwonego Sztandaru (trzykrotnie)
• Order Kutuzowa I klasy
• Order Kutuzowa II klasy (19 marca 1944)
• Order Suworowa II klasy (luty 1945)
• Order Wojny Ojczyźnianej I klasy (1975)
• Order Czerwonej Gwiazdy (30 stycznia 1943)

I medale.

• Nikita Pietrow, Stalinowski kat Polski Iwan Sierow, Warszawa 2013.
• http://www.hrono.ru/biograf/bio_r/rogovas.php (ros.)
• http://shieldandsword.mozohin.ru/personnel/rogov_a_s.htm (ros.)