Aleksander Nowakowski

Aleksander Nowakowski (ur. 1900 w Sarre-Union we Francji, zm. 1968) – polski specjalista w dziedzinie włókiennictwa, profesor.

Studiował chemię w na Uniwersytecie Poznańskim, gdzie po ukończeniu nauki rozpoczął pracę na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym. W 1928 roku uzyskał stopień naukowy doktora, a w 1935 stopnień doktora habilitowanego. W tym okresie studiował na Politechnice w Darmstadt, na Sorbonie w Paryżu i w Instytucie Badawczym Chemii Włókien w Berlinie. Jego zainteresowania naukowe stanowiły związki wielkocząsteczkowe, a szczególnie pochodne celulozy. W 1938 roku objął kierownictwo Zakładu Technologii Środków Lekarskich Oddziału Farmaceutycznego na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym, ale jeszcze przed wybuchem II wojny światowej w 1939 przeniósł się do Wilna, gdzie 10 marca 1939 objął stanowisko profesora nadzwyczajnego chemii technicznej w Katedrze Chemii Technicznej na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Stefana Batorego.

W 1948 został wyznaczony jako organizator i pierwszym kierownik Katedry Technologii Organicznej na Wydziale Chemicznym Politechniki Łódzkiej, którą kierował do 1962 roku. W latach 1948-1950 zajmował również stanowisko dyrektora Zakładu Włókien Sztucznych i Syntetycznych Głównego Instytutu Włókiennictwa w Łodzi. Jego dorobek naukowy obejmuje około 40 publikacji.

• Ewa Chojnacka, Zbigniew Piotrowski, Ryszard Przybylski (red.): Profesorowie Politechniki Łódzkiej 1945–2005. Łódź: Wydawnictwo Politechniki Łódzkiej, 2006, s. 186.