Aleksander Mroczkowski

Aleksander Jan Mroczkowski (ur. 18 czerwca 1893 w Nowej Wsi Królewskiej, zm. 11 marca 1933 w Obornikach) – major piechoty Wojska Polskiego, uczestnik I wojny światowej i wojny z bolszewikami oraz powstania wielkopolskiego i śląskiego.

Urodził się 18 czerwca 1893 w Nowej Wsi Królewskiej, w ówczesnej rejencji poznańskiej, w rodzinie Władysława i Marty z Paszkiewiczów. Absolwent seminarium nauczycielskiego w Rawiczu. Żołnierz w armii niemieckiej na froncie rumuńskim gdzie był ranny. Od grudnia 1918 służył w 2 Pułku Poznańskim im. Dąbrowskiego, a następnie 1 Pułku Rezerwowym Strzelców Wielkopolskich i 68 pułku piechoty. 7 lutego 1919 Komisariat Naczelnej Rady Ludowej, na wniosek głównodowodzącego Siłami Zbrojnymi Polskimi w byłym zaborze pruskim, awansował go z sierżanta na podporucznika w piechocie ze starszeństwem z 21 stycznia 1919. 25 listopada 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu porucznika, w grupie oficerów byłej armii niemieckiej. Uczestnik powstania śląskiego w 1921. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 1017 lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 68 pp. 10 lipca 1922 został zatwierdzony na stanowisku dowódcy batalionu w 55 Pułku Piechoty w Lesznie. W następnym roku pełnił w tym pułku służbę na stanowisku pełniącego obowiązki komendanta kadry batalionu zapasowego. W lutym 1925 został przydzielony z 55 pp do 14 Dywizji Piechoty w Poznaniu na stanowisko I oficera sztabu. 23 grudnia 1927 został przeniesiony do kadry oficerów piechoty z pozostawieniem na dotychczas zajmowanym stanowisku. 18 lutego 1928 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 i 26. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W kwietniu 1928 został przeniesiony z 14 DP do 85 pułku piechoty w Nowej Wilejce na stanowisko oficera sztabowego pułku. W lipcu 1929 został przesunięty na stanowisko dowódcy batalionu. W marcu 1931 został przeniesiony do 1 pułku strzelców podhalańskich w Nowym Sączu na stanowisko dowódcy batalionu. W październiku tego roku został przesunięty na stanowisko kwatermistrza. Z dniem 30 września 1932 został przeniesiony w stan spoczynku. Jako oficer w stanie spoczynku pozostawał w ewidencji PKU Szamotuły i posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VII. Zmarł 11 marca 1933 w Obornikach, „po długich i ciężkich cierpieniach”. Trzy dni później został pochowany na Cmentarzu Górczyńskim w Poznaniu. Był żonaty.

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari – 20 maja 1921 roku
• Krzyż Niepodległości – 20 grudnia 1932 roku „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”
• Krzyż Walecznych dwukrotnie
• Złoty Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928 roku

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Kazimierz Plasota: Zarys historji wojennej 68-go pułku piechoty. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historji wojennej pułków polskich 1918-1920.
• Nekrolog. „Polska Zbrojna”. 73, s. 4, 1933-03-14. Warszawa. 
• Nekrolog. „Kurier Poznański”. 117, s. 20, 1933-03-12. Poznań. 
• Uczestnicy Powstania Wielkopolskiego – baza on-line. Wielkopolskie Towarzystwo Genealogiczne „Gniazdo”. [dostęp 2019-08-21].
• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.