Aleksander Glinkowski

Aleksander Glinkowski (ur. 4 kwietnia 1941 w Stiring-Wendel we Francji, zm. 17 marca 1991 w Katowicach) – polski kompozytor.

Studiował w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Katowicach, w latach 1960–1964 w klasie puzonu Feliksa Kwiatkowskiego, a w następnie w latach 1965–1970 w klasie kompozycji Bolesława Szabelskiego. W latach 1972–1973 uzupełniał studia kompozytorskie u Iannisa Xenakisa w Paryżu. Równocześnie w latach 1960–1972 był członkiem orkiestry Filharmonii Śląskiej, a od 1970 wykładał w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Katowicach na Wydziale Kompozycji i Teorii Muzyki.

Glinkowski skupiał się na walorach sonorycznych materiału dźwiękowego. Wcześniejsze utwory charakteryzuje intensywna kolorystyka i pełna atonalność. Późniejsze (od Concerto notturno) wykazują większą statykę, wyciszenie emocji, przejrzystość faktury, przesycenie modalnością.

Jego utwory były wykonywane z sukcesem na czołowych polskich festiwalach muzyki współczesnej, m.in. podczas „Warszawskiej Jesieni”, czy Festiwalu Musica Polonica Nova we Wrocławiu.

(na podstawie materiału źródłowego)

Aleksander Glinkowski był laureatem kilku konkursów kompozytorskich.

• 1968 – wyróżnienie w konkursie Związku Kompozytorów Polskich w Kamieniu Pomorskim za utwór Passacaglia lugubra na organy (1968)
• 1970 - II nagroda w konkursie Związku Kompozytorów Polskich za Ostinato na chór mieszany i taśmę (1970)
• 1972 - III nagroda w Konkursie im. Artura Malawskiego w Krakowie za Koncert wenecki na obój i orkiestrę (1972).

(na podstawie materiałów źródłowych)

• Gdybyś musiał kiedyś... na chór mieszany (1960)
• Kolor wiosny na chór mieszany (1960)
• Kwartet smyczkowy (1966)
• Inicjacje na kwartet smyczkowy, organy i perkusję (1966)
• Pieśni Safony na alt, orkiestrę i taśmę (1967)
• Passacaglia lugubra na organy (1968)
• Amphi [wersja I] na obój i 2 fortepiany (1968)
• Amphi [wersja II] na obój i fortepian (1968)
• Passacaglia na organy (1968)
• Aisthesis na organy i orkiestrę (1969)
• Pour trombone na puzon, wiolonczelę i fortepian (1969)
• Sequentia na saksofon altowy i fortepian (1970)
• Ostinato [wersja I] na chór mieszany i taśmę (1970)
• Ostinato [wersja II] na dwa chóry mieszane (1970)
• Koncert wenecki na obój i orkiestrę (1972)
• Stasis na kwartet smyczkowy i taśmę (1973)
• Après silence, teatr instrumentalny (1974)
• Muzyka przestrzenna [wersja I] na 4 zespoły orkiestrowe (1974)
• Muzyka przestrzenna [wersja II] na taśmę (1974)
• Dialogos I na fortepian na 4 ręce (1976)
• Trzy etiudy na chór żeński (1977)
• Concerto notturno na klawesyn i zespół kameralny (1979)
• Sinfonia mesta e tranquilla na alt, chór mieszany i orkiestrę (1979)
• Chwila westchnienia, kantata na alt lub baryton i orkiestrę (1980)
• Sonata organowa (1981)
• Kantata na powrót cichego syna na głos recytujący, chór mieszany i orkiestrę (1981)
• Intermezzo na skrzypce lub flet z orkiestrą kameralną (1983)

• Grzegorz Zmuda: Glinkowski Aleksander. W: Encyklopedia muzyczna PWM. Elżbieta Dziębowska (red.). Wyd. I. T. 3: EFG część biograficzna. Kraków: PWM, 1987. ISBN 83-224-0344-5. OCLC 165082792. (pol.)
• Encyklopedia muzyki. Andrzej Chodkowski (red.). Warszawa: PWN, 1995. ISBN 83-01-11390-1. (pol.)

• Aleksander Glinkowski w serwisie Culture.pl(pol.)