Albin Dziekoński

Pochodził z rodziny ziemiańskiej (Dziekońscy, herbu Korab). Dzieciństwo spędził w rodzinnym majątku Piotrowicze. Uczęszczał do szkoły średniej w Warszawie. Około 1910 wyjechał do Belgii, by podjąć studia rolnicze, przerwane po roku ze względu na pogarszający się stan zdrowia i konieczność leczenia. Po kuracji w szwajcarskim Davos przeniósł się do Lozanny, gdzie studiował romanistykę. W czasie I wojny światowej, wcielony do armii carskiej, odbył służbę w charakterze urzędnika. W 1917 roku ożenił się z Zofią Malińską, córką wileńskiego adwokata Maksymiliana Malińskiego.

Po wojnie przez krótki czas przebywał w Warszawie, którą opuścił, by osiedlić się w majątku Mogilowce w powiecie wołkowyskim.

Okoliczności śmierci Dziekońskiego nie są znane. Po wkroczeniu wojsk sowieckich na tereny II Rzeczypospolitej we wrześniu 1939, poeta został aresztowany i przewieziony do Mińska. W Mińsku przebywał przynajmniej do marca 1940. Po tej dacie wszelki ślad po nim urywa się.

Jakkolwiek twórczość Dziekońskiego wymyka się jednoznacznej charakterystyce, można w niej odnaleźć elementy skamandryckiego modelu poezji oraz poetyki młodopolskiej.

Twórczość Dziekońskiego nie zdołała przebić się do szerokiej świadomości literackiej za życia poety.

Brak odzewu na wydane w roku 1920 „Bajki” był prawdopodobnie jedną z przyczyn zaniechania starań o uznanie w oczach krytyki. Po II wojnie światowej o Dziekońskim z uznaniem wypowiadał się Kazimierz Wyka, a utwory poety trafiły do antologii Poezja polska 1914-1939 pod red. Seweryna Pollaka i Ryszarda Matuszewskiego.

• Bajki. Satyry. Liryka (wyd. I 1920, wyd. II 1926)
• Elegie, 1929
• Eklogi, 1931
• Motywy z miasta, 1931
• Na Zachód, 1932
• Dwa głosy, 1933
• Dramat Lucyfera, poemat, 1934
• Rzeczy podejrzane, 1936
• Zielone Mogilowce, 1939

• Jerzy Poradecki, Wstęp do: Albin Dziekoński, Wybór Poezji, Warszawa 1985, s. 5-30.
• Maria Trębicka, Poeta z cienia wydobyty, „Kultura”, 1972, nr 2.