Adolf Abram

Adolf Abram przybrane nazwisko Władysław Jaworski, ps. „Adaś”, „Jaworski” (ur. 24 grudnia 1894 w Demni Wyżnej pow. Skole, zm. 17 marca 1969 w Nowym Jorku) – major rezerwy artylerii Wojska Polskiego, członek Rady GłównejCentralnego Towarzystwa Organizacji i Kółek Rolniczych od 1934 roku.

Syn Adolfa i Filipiny z domu Saling. W Stanisławowie uczył się w szkole realnej, a następnie w Wiedniu w polskim gimnazjum, gdzie otrzymał świadectwo dojrzałości w grudniu 1914. Przez jeden semestr studiował w tamtejszej Hochschule für Bodenkultur (Akademii Rolniczej). Należał od 1912 do Związku Strzeleckiego w Stanisławowie, w którym awansował na podoficera.

Służył od sierpnia 1914 w Legionach Polskich, będąc początkowo sekcyjnym w batalionie uzupełniającym, a od września dowódcą działa w 1 pułku artylerii. Ponownie został przeniesiony w czerwcu następnego roku do batalionu uzupełniającego, a od listopada służył ponownie w 1 pułku, w którym był ogniomistrzem. W lipcu 1917 roku, po kryzysie przysięgowym, wcielono go do armii austriackiej, ale rozpoczął tam służbę dopiero w listopadzie tego samego roku z powodu ciężkiej choroby. W Pozsany na Węgrzech ukończył szkołę oficerów rezerwy (styczeń–maj 1918) i awansował na stopień chorążego. Urlopowany w celu kontynuowania studiów, wstąpił do POW, w Kijowie został komendantem miasta i oficerem wyszkoleniowym Okręgu Charków Komendy Naczelnej III POW.

W Wojsku Polskim od listopada 1918, w Grupie pułkownika Rybińskiego. 28 listopada, w czasie bitwy pod Mikulińcami, trafił do niewoli ukraińskiej. Zbiegł z niej 3 czerwca kolejnego roku i został przydzielony do 2 pułku artylerii ciężkiej, a w tym samym roku od sierpnia został sekretarzem, a później referentem sekcji amunicyjnej Departamentu Artylerii Ministerstwa Spraw Wojskowych. W 1 pułku artylerii polowej Legionów był od czerwca 1920 pierwszym oficerem, a następnie dowódcą baterii. Adiutant tej jednostki od grudnia, a od lipca 1921 adiutant 1 Brygady Artylerii Legionów. Ukończył w Toruniu w okresie sierpień–październik wyższy kurs oficerów sztabowych artylerii i powrócił do 1 pułku artylerii polowej Legionów na stanowisko p.o. dowódcy baterii. Z dniem 1 maja 1922 przeniesiony do rezerwy. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 672. lokatą w korpusie oficerów rezerwowywch artylerii. Posiadał przydział w rezerwie do 1 pułku artylerii polowej Legionów. W 1934 posiadał przydział w rezerwie do 8 pułku artylerii lekkiej w Płocku.

Pracował jako rolnik, a później był urzędnikiem. Czynnie działał w Związku Osadników, a do wybuchu wojny pełnił funkcję jednego z dwóch wiceprezesów zarządu tego związku. Był również w ostatnim okresie przed wybuchem wojny sekretarzem Głównej Komisji Rewizyjnej Związku Legionistów Polskich.

Podczas okupacji niemieckiej mieszkał w Warszawie i używał przybranego nazwiska Władysław Jaworski. Abram na początku października 1939 skontaktował Aleksandra Kamińskiego z komendantem Okręgu Warszawa-Miasto SZP Henrykiem Józewskim, który zlecił Kamińskiemu zorganizowanie wydawania „Biuletynu Informacyjnego”. Wraz z ówczesnym szefem BIP Komendy Okręgu Warszawa-Miasto ZWZ Zygmuntem Hemplem przedstawił w 1940 generałowi Stefanowi Roweckiemu projekt utworzenia specjalnej organizacji, która miałaby kierować cywilną walką społeczeństwa. W wydawanym od kwietnia 1942 miesięczniku „Ziemie Wschodnie Rzeczypospolitej” był współpracownikiem Józewskiego.

W Powstaniu Warszawskim czynnie działał w cywilnej służbie pomocniczej, a następnie wywieziony do Niemiec po kapitulacji oddziałów powstańczych. Wyjechał do USA po zakończeniu wojny i przebywał początkowo w Nowym Jorku, a później w Andes. Imał się różnych zająć.

Chorował na raka. 17 marca 1969 zmarł po dwóch operacjach w szpitalu w Nowym Jorku. Pochowany został w Andes, a na jego grobie postawiony został mały pomnik, który ufundował Instytut Józefa Piłsudskiego w Nowym Jorku. Instytutowi zapisał w testamencie dom w Andes i 10.000 dolarów.

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari – 1922,
• Krzyżem Niepodległości z Mieczami – 10 grudnia 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”
• Krzyż Walecznych czterokrotnie – 1922

• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
• Andrzej Krzysztof Kunert: Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej 1939-1945 T.3. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991, s. 33-34. ISBN 83-211-0739-7.