Adam Krokiewicz

Adam Krokiewicz (ur. 11 lutego 1890 w Krakowie, zm. 4 marca 1977 w Warszawie) – filolog klasyczny, historyk filozofii, profesor Uniwersytetu Warszawskiego, członek Polskiej Akademii Umiejętności.

Był synem Antoniego (lekarza) i Heleny z Doerflerów. Uczęszczał do Gimnazjum św. Jacka w Krakowie, gdzie zdał maturę w 1908 r. W latach 1908-1912 studiował filologię klasyczną i filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim i Wiedeńskim; wśród jego wykładowców w Krakowie byli Kazimierz Morawski i Leon Sternbach. Pracował jako nauczyciel języków starożytnych w Gimnazjum im. Sobieskiego w Krakowie, brał udział w walkach I wojny światowej i wojny polsko-bolszewickiej.

W 1918 obronił na Uniwersytecie Jagiellońskim doktorat na podstawie rozprawy Lucretius quam rationem temporis et spatii habuerit, w 1922 uzyskał na tej samej uczelni habilitację. W latach 1920-1921 był adiunktem w Katedrze Filologii Klasycznej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W 1923 przeniósł się na Uniwersytet Warszawski, gdzie wraz z nominacją na profesora nadzwyczajnego objął kierownictwo III Katedry Filologii Klasycznej; od 1931 był profesorem zwyczajnym, w 1935 przeszedł do I Katedry Filologii Klasycznej.

Brał udział w kampanii wrześniowej. W czasie okupacji pracował oficjalnie w magistracie warszawskim jako urzędnik, biorąc udział w tajnym nauczaniu uniwersyteckim (prowadził zajęcia we własnym mieszkaniu). Po powstaniu przebywał w obozie w Pruszkowie, potem krótko w Krakowie. W 1945 powrócił do pracy na Uniwersytecie Warszawskim, obejmując kierownictwo II Katedry Filologii Klasycznej. Przeszedł na emeryturę w 1960; w latach 60. prowadził zajęcia z literatury klasycznej i logiki dla osób niewidomych. Miał opinię najlepszego kierownika seminariów klasycznych na Uniwersytecie Warszawskim.

Był członkiem Polskiej Akademii Umiejętności (1930 członek-korespondent, 1945 członek czynny), a także członkiem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego (1932 członek zwyczajny). Otrzymał m.in. Nagrodę im. Włodzimierza Pietrzaka, Medal PAN im. Kopernika (1972), Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski. Do grona jego studentów należeli m.in. Zygmunt Kubiak, Jerzy Manteuffel, Lidia Winniczuk, Maria Maykowska, a także poeta Zbigniew Herbert.

Jego zainteresowania naukowe obejmowały filozofię epikurejską, kulturę starożytną, historię etyki, historię literatury i języka łacińskiego, religioznawstwo, gramatykę historyczną. Ogłosił około 80 prac naukowych, m.in.:

• Emendationes quaedam Lucretianae (1918)
• O szczęściu epikurejskim (1923)
• O tak zwanej indukcji epikurejskiej (1923)
• Moment satyryczny w komedjach Terencjusza i geneza satyry rzymskiej (1925)
• O głównych częściach gramatyki i ich stosunku wzajemnym (1927)
• Pirron z Elidy i Timon z Flijuntu (1927)
• Zasada izonomji w filozofji Epikura (1927)
• Nauka Epikura (1929)
• Studia orfickie (1947)
• Geneza atomizmu (1948)
• Sokrates (1958)
• Moralność Homera i etyka Hezjoda (1959)
• Etyka Demokryta i hedonizm Arystypa (1960)
• Hedonizm Epikura (1961)
• Sceptycyzm grecki. Od Pirrona do Karneadesa (1964)
• Sceptycyzm grecki. Od Filona do Sekstusa (1966)
• Zarys filozofii greckiej. Od Talesa do Platona (1971)
• Arytoteles, Pirron i Plotyn (1974)

Pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 243-5-7).

• Biogramy uczonych polskich, Część I: Nauki społeczne, zeszyt 2: K-O (pod redakcją Andrzeja Śródki i Pawła Szczawińskiego), Ossolineum, Wrocław 1984