Quick Facts
AquariusBiography
- Անվան այլ կիրառումների համար տե՛ս՝ Աշոտ Աբրահամյան (այլ կիրառումներ)
Աշոտ Գարեգինի Աբրահամյան (հունվարի 31, 1903, Ղուշչի - մարտի 28, 1983, Երևան), հայ խորհրդային աղբյուրագետ-պատմաբան, պատմական գիտությունների դոկտոր (1943), պրոֆեսոր (1944), ՀԽՍՀ գիտության վաստակավոր գործիչ (1961)։
Կենսագրություն
Ծնվել է հունվարի 31-ին, Շարուր-Դարալագյազի գավառի Ղուշչի (այժմ՝ Վայոց ձորի մարզի Կեչուտ) գյուղում։ Նախնական կրթությունն ստացել է Նախիջևանի հայկական դպրոցում, ապա՝ Գևորգյան ճեմարանում (1916-1917)։ 1920-1926 թվականներին աշխատել է Վայոց ձորի Խաչիկ գյուղում որպես հոգևոր հովիվ: 1933 թվականին ավարտել է Երևանի պետական համալսարանի պատմա-տնտեսագիտական ֆակուլտետը, 1937 թվականին՝ Մոսկվայի ԽՍՀՄ Կենտգործոմին կից ասպիրանտուրան: Նույն թվականին պաշտպանել է թեկնածուական ատենախոսությունը:
Մասնակցել է Հայրենական մեծ պատերազմին: 1948 թվականին Անանիա Շիրակացուն նվիրված ուսումնասիրությունների շարքի համար նրան շնորհվել է պատմական գիտությունների դոկտորի գիտական աստիճան, մեկ տարի անց՝ պրոֆեսորի կոչում:
1944-1949 թվականներին եղել է Երևանի համալսարանի հայ ժողովրդի պատմության ամբիոնի վարիչ, իսկ 1968-1974 թվականներին ղեկավարել է հնագիտության և աղբյուրագիտության ամբիոնը։ Խմբագրել է «Էջմիածին» ամսագիրը (1944, 1949-1954)։ 1938 թվականից, փոքր ընդմիջումներով, մինչև կյանքի վերջը ԵՊՀ պատմության ֆակուլտետում վարել է հայ ժողովրդի պատմության, աղբյուրագիտության և հնագրության դասընթացներ:
1944 թվականին պետական հատուկ հանձնարարությամբ գործուղվել է Իրան, Իրաք, Լիբանան, Պաղեստին, Եգիպտոս՝ սփյուռքահայության շրջանում հանգանակություն կազմակերպելու «Սասունցի Դավիթ» տանկային շարասյունն ստեղծելու համար: 1945-1946 թվականներին մեծ աշխատանք է տարել Մերձավոր Արևելքի երկրներում հայրենադարձությունը կազմակերպելու համար:
Նրա գրչին են պատկանում շուրջ 250 հոդված, երկու տասնյակից ավելի մենագրություններ, որոնցից հիշարժան են «Անանիա Շիրակացու մատենագրությունը» (1944), «Հովհաննես Իմաստասերի մատենագրությունը» (1956), «Հայ գրի և գրչության պատմության» (1959), «Եղիա Կարնեցու «Դիվանը» (1967), «Համառոտ ուրվագիծ հայ գաղթավայրերի պատմության» (հ. 1-2, 1963, 1967) գործերը: Կազմել է հայ հնագրության բուհական ամբողջական ձեռնարկը («Հայկական պալեոգրաֆիա», 1948)։
Գիտական զեկուցումներով հանդես է եկել միջազգային և միութենական գիտաժողովներում (Դելի, Պրահա, Մոսկվա, Թբիլիսի, Բաքու և այլն)։
Պարգևատրվել է մարտական և աշխատանքային գերազանցության մեդալներով և ՀԽՍՀ Գերագույն խորհրդի պատվոգրերով:
Երկեր
- Մի էջ Անդրկովկասի ժողովուրդների և հայ-ռուսական հարաբերությունների պատմությունից, Ե., 1953
- Համառոտ ուրվագիծ հայ գաղթավայրերի պատմության, հտ. 1-2, Ե., 1964-1967
- Дешифровка надписей кавказских агван, Е., 1964
Գրականություն
- Պրոֆեսոր Ա. Գ. Աբրահամյանի տպագիր աշխատությունների մատենագիտություն, Երևան, 1979:
Ծանոթագրություններ
- ↑ «Աշոտ Աբրահամյան»։ Վերցված է 2014 Հունվարի 27
- ↑ Կենսագրական հանրագիտարան, Ե., ԵՊՀ հրատ., 2009, էջ 50-51:
| Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 1, էջ 42)։ |