Witold Stankiewicz

Witold Włodzimierz Stankiewicz (ur. 4 marca 1893 w Adamowie, pow. brasławski, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Włodzimierza i Jadwigi z Zajączkowskich. Absolwent szkoły realnej w Stawropolu na Kaukazie. Wcielony w 1911 do armii rosyjskiej. Walczył w I wojnie światowej. Awansował na porucznika. Od 1917 w I Korpusie Polskim. W 2 Dywizji Strzelców objął stanowisko szefa operacyjnego sztabu. Od 1918 w 1 Dywizji Strzelców. Po demobilizacji działał w Polskiej Organizacji Wojskowej w Kijowie. W 1918 wstąpił do Wojska Polskiego i został skierowany do 26 pułku piechoty. Od 1919 dowodził batalionem w 27 pułku piechoty. Walczył w wojnie 1920 r.

W okresie międzywojennym nadal w 27 pp. Od 1922 w Sztabie Generalnym WP i DOK VI jako szef Oddziału Ogólnego (sierpień 1924).

1 listopada 1924 został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza IV Kursu Doszkolenia. 15 października 1925, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do 26 Dywizji Piechoty w Skierniewicach na stanowisko szefa sztabu. 5 maja 1927 został przeniesiony do 68 pułku piechoty we Wrześni na stanowisko zastępcy dowódcy pułku. W listopadzie 1928 został przeniesiony do 50 pułku piechoty Strzelców Kresowych w Kowlu na stanowisko zastępcy dowódcy pułku. 6 lipca 1929 został przeniesiony na stanowisko delegata Sztabu Głównego przy Dyrekcji PKP Wilno. W grudniu 1932 ogłoszono jego przeniesienie na stanowisko komendanta Powiatowej Komendy Uzupełnień Wadowice. Z dniem 2 września 1933 został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Piotrków na stanowisko komendanta. Od 1938 w stanie spoczynku, pracował w dowództwie OPL DOK VI.

We wrześniu 1939 wzięty do niewoli przez Sowietów, osadzony w Starobielsku. Został zamordowany wiosną 1940 w Charkowie. Figuruje na Liście Straceń, poz. 3200.

5 października 2007 Minister Obrony Narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia pułkownika. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Awanse

• podporucznik
• porucznik
• kapitan – 1918
• major – 1919
• podpułkownik – 1925

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari - (nr 522)
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie
• Medal Niepodległości

Zobacz też

• Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• Obozy NKWD dla jeńców polskich
• zbrodnia katyńska

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Banaszek Kazimierz; Roman Wanda Krystyna; Sawicki Zdzisław: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
• Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ​ISBN 83-211-1408-3​.