Wincenty Jezierski

Wincenty Jezierski (ur. 15 stycznia 1874 w Pleszewie, zm. 21 listopada 1945 w Poznaniu) – polski lekarz internista.

Życiorys

Absolwent Królewskiego Gimnazjum w Ostrowie. Studiował medycynę na uczelniach we Wrocławiu i Heidelbergu. W roku 1903 doktoryzował się z neurologii na uniwersytecie we Fryburgu.

W roku 1909 zamieszkał na stałe w Poznaniu, gdzie do roku 1919 pełnił funkcję prymariusza (kierownika) oddziału chorób wewnętrznych Lecznicy Sióstr Elżbietanek.

Był jednym z trzech członków komisji powołanej w 1918 dla zorganizowania Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Poznańskiego (oprócz niego w skład komisji wchodzili Heliodor Święcicki i Stanisław Łazarewicz). W 1919 roku został mianowany naczelnym lekarzem oddziału wewnętrznego Szpitala Miejskiego, przekształconego następnie w Klinikę Terapeutyczną Uniwersytetu Poznańskiego. 15 października 1920 r. Jezierskiego mianowano profesorem, a 29 lipca 1922 r. – profesorem zwyczajnym. W latach 1927–1928 był dziekanem Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Poznańskiego. Na Wydziale tym wykładał aż do wojny.

W pracy naukowej zajmował się przede wszystkim zagadnieniami z zakresu chorób serca i płuc. Sprowadził do Poznania pierwszy elektrokardiograf Einthovena. Zainteresowanie Jezierskiego kardiologią wynikło z faktu, iż sam miał wadę serca, po przebytej chorobie reumatycznej.

W 1988 r. jego imieniem nazwano ulicę na osiedlu Różany Potok w Poznaniu.

Przypisy

Bibliografia

• Antoni Gąsiorowski, Jerzy Topolski [red.]: Wielkopolski Słownik Biograficzny. Warszawa-Poznań: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1981, s. 299-300. ISBN 83-01-02722-3.
• Pleszewian portret własny – Pleszewskie Wrota Internetu. Urząd Miasta i Gminy Pleszew. [dostęp 2010-02-22].