Władysław Jarecki

Życiorys

Władysław Jarecki był synem Aleksandra. Po ukończeniu gimnazjum w 1899 roku rozpoczął studia przyrodnicze na Uniwersytecie Warszawskim, jednak po dwóch latach przeniósł się na Wydział Lekarski tegoż uniwersytetu. W czasie studiów był członkiem Koła Braterskiego tajnego Związku Młodzieży Polskiej „Zet”. W 1904 roku należał do warszawskiego Komitetu Okręgowego tej organizacji (wraz z Przemysławem Podgórskim i Alfonem Bogusławskim). Po strajku szkolnym w 1905 roku wyjechał do Krakowa, gdzie w 1907 roku uzyskał dyplom lekarza. W czasie studiów krakowskich był członkiem Korporacji Akademickiej „Konwent Polonia”. Po studiach zaczął pracę lekarza w uzdrowisku Apolinarego Tarnawskiego w Kosowie. W 1908 roku nostryfikował dyplom lekarski w Dorpacie, dzięki czemu mógł wrócić do Warszawy i kontynuować tam pracę. W latach 1909–1911 pracował w szpitalu św. Ducha w Warszawie, gdzie specjalizował się w neurologii.

W czasie I wojny światowej w 1914 został powołany do wojska rosyjskiego, w którym służył jako naczelny lekarz wojskowego szpitala psychiatrycznego w Tyflisie. Sprawował wtedy funkcję przewodniczącego Komitetu Wykonawczego Polskich Organizacji Wojskowych i Polskiej Rady Okręgowej na Kaukazie.

W 1918 roku wrócił do Polski i z dniem 1 września objął kierownictwo Instytutu Głuchoniemych i Ociemniałych w Warszawie. Pełnił funkcję dyrektora tej placówki do końca życia. Aktywnie działał społecznie, m.in. był czynnym członkiem Warszawskiego Towarzytwa Neurologicznego, w którym kilkakrotnie pełnił funkcję sekretarza i skarbnika. Sprawował także obowiązki prezesa w Towarzystwie Głuchoniemych i Ociemniałych. Od 1923 roku był wydawcą Neurologii Polskiej.

W czasie, gdy Władysław Jarecki kierował Instytutem, wprowadził w nim gimnastykę i zainicjował powstanie szkolnego koła sportowego. Utworzono internat i (w 1919 roku) pierwsze w Polsce przedszkole dla dzieci głuchych, prowadzone przez Julię Manczarską. W 1920 roku powołano przy Instytucie Głuchoniemych Instytut Fonetyki – pierwszy w Polsce zakład kształcenia nauczycieli głuchych dzieci. W tymże roku zorganizowano tu drużynę harcerską. W budynku Instytutu w 1922 roku powstał Instytut Pedagogiki Specjalnej, którego dyrektorem została Maria Grzegorzewska.

Po śmierci Władysława Ołtuszewskiego (w 1922 roku) był jedynym poważnym specjalistą w przedmiocie zaburzeń mowy w Polsce.

Przypisy