Teofil Bojanowski

Teofil Bojanowski (ur. 5 grudnia 1889 w Jarząbkowie, zm. 21 czerwca 1940 w Palmirach) – major saperów Wojska Polskiego, powstaniec wielkopolski i śląski, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Franciszka i Michaliny z Jochemskich. Służył z poboru w armii niemieckiej. Po zakończeniu I wojny światowej wziął udział w powstaniu wielkopolskim, dowodząc oddziałem m.in. w zwycięskiej potyczce pod Zdziechową. Służył w 4 pułku strzelców wielkopolskich, który w styczniu 1920 roku został przemianowany na 58 pułk piechoty wielkopolskiej. W jego szeregach wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Walczył także w III powstaniu śląskim.

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 105. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów, a jego oddziałem macierzystym był wówczas 2 pułk Saperów Kaniowskich w Puławach. Później został przeniesiony do 6 pułku saperów w Przemyślu. W tym pułku, w latach 1923–1924, pełnił obowiązki dowódcy V batalionu saperów. W czerwcu 1925 roku został przeniesiony do batalionu mostowego w Modlinie. 18 lutego 1928 roku został awansowany do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 15. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów. W kwietniu tego roku został przeniesiony do kadry oficerów saperów z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Powiatowej Komendy Uzupełnień Modlin na okres sześciu miesięcy w celu odbycia praktyki poborowej. 31 stycznia 1929 roku został przeniesiony w stan spoczynku.

W 1934 roku, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”.

16 kwietnia 1940 roku został zatrzymany i osadzony na Pawiaku. 21 czerwca tego roku został zamordowany w Palmirach i pogrzebany na miejscu egzekucji (mogiła F). Po wojnie został ekshumowany i pochowany na Cmentarzu w Palmirach .

Teofil Bojanowski był żonaty z Józefą z Nowaczyków (ur. 4 marca 1891), z którą miał dwóch synów: Eugeniusza (1921–1929) i Alfreda Zenona (1923–1942).

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (13 kwietnia 1921)
• Krzyż Niepodległości (8 listopada 1937)
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie)

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1920.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
• Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2020-11-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-10-11)].