Stefan Zagórski

Stefan Zagórski (ur. 27 czerwca 1893, zm. ?) – major saperów Wojska Polskiego.

Życiorys

Stefan Zagórski urodził się 27 czerwca 1893 roku. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach c. i k. Armii. W 1917 roku jego oddziałem macierzystym był Bośniacko-Hercegowiński Pułk Piechoty Nr 3, a w następnym roku – Batalion Saperów Nr 57. W czasie służby w c. i k. Armii awansował na kolejne stopnie w korpusie oficerów piechoty: podporucznika (1 stycznia 1916 roku) i porucznika (1 listopada 1917 roku).

19 stycznia 1921 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu porucznika, w „inżynierii i saperach”, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej. 1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w Grupie Inżynieryjnej nr 5, a jego macierzystym oddziałem był 6 Pułk Saperów. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 86. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów. W następnych latach dowodził kompanią w macierzystym pułku. 18 lutego 1928 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 roku i 7. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów. W kwietniu tego roku został wyznaczony na stanowisko dowódcy XII batalionu saperów. 1 marca 1929 roku został przeniesiony z dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr X do 12 Dywizji Piechoty w Tarnopolu na stanowisko szefa saperów. We wrześniu 1930 roku został przeniesiony do Centrum Wyszkolenia Saperów w Modlinie na stanowisko dowódcy batalionu. W kwietniu 1932 roku został przeniesiony do Szefostwa Inżynierii Okręgu Korpusu Nr IX w Brześciu nad Bugiem na stanowisko szefa. 15 listopada 1932 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska, pozostawiony bez przynależności służbowej i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr IX. Z dniem 31 lipca 1933 roku został przeniesiony w stan spoczynku. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VI. Był wówczas w „dyspozycji dowódcy OK VI”.

14 września 1939 został przydzielony do Dowództwa Grupy Obrony Lwowa na stanowisko dowódcy saperów. Po kapitulacji załogi Lwowa dostał się do niewoli sowieckiej. W 1940 został skazany na pobyt w łagrze. Został osadzony w obozie Iwdielłag.

Ordery i odznaczenia

• Srebryn Krzyż Zasługi
• Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej
• Srebrny Medal Waleczności 2 klasy
• Brązowy Medal Waleczności
• Krzyż Wojskowy Karola

Zobacz też

• Szkoła Podchorążych Rezerwy Saperów

Przypisy

Bibliografia

• Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1917. Wiedeń: 1917.
• Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918.
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
• „Rocznik Szkoły Podchorążych Saperów Rezerwy”
• Dokumenty obrony Lwowa 1939. Artur Leinwand (oprac.). Warszawa: Instytut Lwowski, 1997. ISBN 83-910659-0-1.