Stefan Liszko

Stefan Juliusz Marian Liszko (ur. 27 sierpnia 1892 w Szlasach-Łozinie, gubernia łomżyńska, zm. 24 stycznia 1991 w Warszawie) – pułkownik kawalerii Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się w majątku Szlasy w rodzinie Juliusza i Wandy z d. Uszyńska. Absolwent gimnazjum i szkoły rolniczej. W latach 1911–1914 na emigracji w USA. Od 10 sierpnia 1914 służył w Legionach Polskich, jako żołnierz 2 pułku ułanów Legionów. Uczestniczył w stopniu kaprala 13 czerwca 1915 w słynnej szarży pod Rokitną, za którą został później odznaczony Orderem Virtuti Militari. W 1917 przeniesiony do szwadronu karabinów maszynowych. Internowany po kryzysie przysięgowym w Synowódzku. Zmobilizowany do armii austriackiej walczył na froncie węgierskim, zwolniony z wojska w sierpniu 1918. Od listopada 1918 w szeregach odrodzonego Wojska Polskiego nadal w składzie 2 pułku szwoleżerów z którym brał udział w walkach na froncie wojny polsko-bolszewickiej.

W 1923 pełnił służbę w 5 pułku strzelców konnych w Tarnowie. W czerwcu 1927 został przeniesiony do 26 pułku ułanów w Baranowiczach na stanowisko dowódcy szwadronu zapasowego.

Od 1928 był kwatermistrzem 6 pułku ułanów w Stanisławowie. 23 sierpnia 1929 został przeniesiony z 26 pułku ułanów do 6 pułku ułanów na stanowisko zastępcy dowódcy pułku. 24 grudnia 1929 awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 i 16. lokatą w korpusie oficerów kawalerii. 28 stycznia 1931 został wyznaczony na stanowisko dowódcy 6 pułku ułanów. Na pułkownika został awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1937 i 5. lokatą w korpusie oficerów kawalerii.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 dowodził pułkiem aż do kapitulacji Warszawy. Następnie trafił do niewoli niemieckiej i został osadzony w Oflagu VIIA Murnau. Powrócił do Polski w 1947. Pozostawał nadal w służbie czynnej bez przydziału. Zmarł w Warszawie, pochowany w kwaterze legionowej na cmentarzu Powązki Wojskowe (kwatera A5-5-9).

Życie prywatne

Żonaty. Dwie córki: Lidia (1923), Jadwiga (1925)

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Złoty Orderu Wojskowego Virtuti Militari
• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5462 – 17 maja 1922 roku
• Krzyż Niepodległości
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych „za czyny męstwa i odwagi wykazane w bojach toczonych w latach 1918-1921” – trzykrotnie
• Krzyż Walecznych „za czyny męstwa i odwagi wykazane w wojnie rozpoczętej 1 września 1939 roku” – dwukrotnie
• Złoty Krzyż Zasługi

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Rocznik Oficerski 1923. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1923. [dostęp 2016-06-05].
• Rocznik Oficerski 1924. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1924. [dostęp 2016-06-11].
• Rocznik Oficerski 1928. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1928. [dostęp 2016-06-11].
• Rocznik Oficerski 1932. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1932. [dostęp 2016-06-11].
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Stanisław Jan Rostworowski: Nie tylko Pierwsza Brygada (1914-1918) - Z Legionami na bój. Warszawa: P. W. EGROS - Oficyna Wydawnicza, 1993, s. 291. ISBN 83-85253-05-X.
• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.