Stanisław Krzeszkiewicz

Życiorys

Ksiądz prałat Stanisaw Krzeszkiewicz urodzony we Wronkach w 1868 roku. Długoletni wicerektor w Prymasowskim Wyższym Seminarium Duchownym w Gnieźnie w latach 1908-1927 Prymasowskim Wyższym Seminarium Duchownym w Gnieźnie. Od 1928 ojciec duchowny (wykładowca) tego seminarium, prokurator seminarium i arcybiskupi deputat do spraw dyscypliny seminaryjnej. Ojciec duchowy (opiekun recenzent) wielu księży, w tym błogosławionego kościoła katolickiego, księdza Michała Kozala.

W latach 1922-1939 był kanonikiem kapituły kościoła metropolitalnego w Gnieźnie, a wcześniej kapituły kolegiaty św. Jerzego w Gnieźnie (w latach 1908-1922). Od 1922 pełnił funkcję najpierw kustosza, następnie (od 1930) dziekana-infułata. Był także redaktorem naczelnym takich pism jak „Nowa Biblioteka Kaznodziejska” (1913-1920), „Studia Katechetyczne” i „Studia Homiletyczne”, w latach 1911-1912 współredagował także „Wiadomości Apologetyczne”.

Reformator metodyki religijnej i homiletyki. Tajny Szambelan Papieski od 1914. Członek kurii metropolitalnej, w tym Rady Administracyjnej i Trybunału Metropolitalnego w funkcji Promotora Sprawiedliowści. Oddany Kościołowi duchowny (cztery funkcje w kurii, najaktywniejszy w roku 1939)(Le chapitre métropolitain est dispersé. Sont restés dans leur maison le Vicaire Général et Mgr Krzeszkiewicz. Les autres sont expulsés de leur résidence et le Chanoine Brasse fut déporté.). Bliski przyjaciel biskupa Antoniego Laubitza i ks. pr. Edwarda van Blericqa oraz lekarza psychiatry i filozofa medycyny Kazimierza Filipa Wizego. Jeden z zastępców prymasa Hlonda w archidiecezji gnieźnieńskiej (dziekan kapituły). W okresie międzywojennym pełnił funkcję opiekuna i nadzorcy administracyjnego w Katolickim Domu Sierot i Ochronki św. Wojciecha.

W swojej działalności starał się wprowadzać pozytywne reformy administracyjne. Przyczynił się do zmian administracyjnych gnieźnieńskiego seminarium w 1927 i Katolickiego Domu Sierot i Ochronki św Wojciecha w 1924, nazwanej odtąd: Katolicki Dom Sierot - Zakład Zamknięty w Gnieźnie. Starał się także wzmacniać instytucjonalność Kościoła Rzymsko-Katolickiego (Przewodniczący Związku Kapłanów "Unitas" i Sodalicji Kapłanów, dyrektor Dzieła św Piotra Apostoła). W latach 1941-1944 pełnił funkcję arcypasterza powiatu gnieźnieńskiego.. Zmarł w Gnieźnie w 1944 roku.

Publikacje

• Metodyka nauki religii (Poznań 1921)
• Kazania katechizmowe (1925)
• O metodzie nauczania katechizmu. "Nowa Biblioteka Kaznodziejska" (1915-1916)
• Cykl artykułów "Studia Katechetyczne" i "Studia Homiletyczne" (1913-1920)
• Homiletyka (Poznań 1911)
• O obowiązkach duszpasterza w smutnych czasach dzisiejszych (Poznań 1907)
• Topika czyli nauka o wynalezieniu materyi kazania (Poznań 1913)
• Ojciec św. Pius X. i jego następca Benedykt XV (Poznań 1914)

Przypisy

Bibliografia

• Słownik katechetyków polskich XX wieku, Wydawnictwo Selezjańskie, 2003.
• Archidiecezja gnieźnieńska w II Rzeczypospolitej, Lublin, 1987.
• Biskup Antoni Laubitz 1861-1939, Gniezno, 1994.
• Kościół katolicki w tzw. Okręgu Warty. 1939-1945, Lublin, 1979.
• Księża społecznicy w Wielkopolsce 1894-1919 : słownik biograficzny. T. 2 , Gniezno, 1992.