Piotr Mynarski

Piotr Mynarski (ur. 25 czerwca 1908, zm. 14 grudnia 1986) – polski pilot, szybowcowy pilot doświadczalny w Szybowcowym Zakładzie Doświadczalnym w Bielsku-Białej, pedagog.

Życiorys

Urodził się w 25 czerwca 1908 roku w Starej Wsi, w powiecie oświęcimskim. W 1928 r. uzyskał maturę w Gimnazjum Ogólnokształcącym im. Adama Asnyka. W latach 1928-1929 odbył służbę wojskową w szkole podchorążych artylerii, którą ukończy w stopniu podporucznika. W 1929 rozpoczął studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej oraz podjął pracę w warsztatach Aeroklubu Lwowskiego. W 1930 r. na Bezmiechowej uzyskał kategorię A pilota szybowcowego.

W latach 1932-1936 pracował jako instruktor szybowcowy w szkole szybowcowej na Bezmiechowej, w latach 1936-1939 jako kierownik tej szkoły i warsztatów lotniczych Aeroklubu Lwowskiego. W dniu 17 grudnia 1935 roku otrzymał, nadaną przez Międzynarodową Federację Lotniczą, jako pierwszy polski pilot srebrną odznakę szybowcową (nr 179).

W latach II wojny światowej przebywał we Lwowie, gdzie w 1940 r. wznowił studia na Politechnice Lwowskiej. Od 1941 r. zaangażował się w działalność konspiracyjną w ramach Armii Krajowej. W 1943 r. został aresztowany i był więziony do końca wojny.

W 1945 roku repatriował się ze Lwowa do Bytomia, gdzie podjął pracę w kopalni Rozbark oraz rozpoczął współpracę z organizatorami Instytutu Szybownictwa w Bielsku. W 1946 r. współorganizował I Unifikacyjny Kurs Instruktorów Szybowcowych, który miał miejsce na lotnisku w Aleksandrowicach oraz na szybowiskach w Goleszowie i na Żarze.

Został pierwszym pilotem fabrycznym w Instytucie Szybownictwa, oblatywał pierwsze powojenne prototypy polskich szybowców: IS-1 Sęp, IS-2 Mucha, IS-3bis ABCbis, IS-B Komar 48, IS-5 Kaczka oraz IS-4 Jastrząb.

W latach 1948-1951 pracował w Centralnej Szkole Instruktorów Szybowcowych w Aleksandrowicach, z której odszedł z powodów zdrowotnych. W latach 1951-1973 pracował jako specjalista obliczeniowiec w Biurze Konstrukcyjnym Szybowcowego Zakładu Doświadczalnego.

W 1957 roku ukończył studia inżynierskie, uzyskując tytuł inżyniera mechanika. Był nauczycielem matematyki oraz wykładowcą przedmiotów zawodowych w szkołach średnich Bielska-Białej. W 1973 roku przeszedł na emeryturę. Zmarł w dn. 14 grudnia 1986 r.

Był odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Osiągnięcia sportowe

• 19 lipca 1933 roku na szybowcu CW-5bis wykonał przelot na odległość 84,2 km (rekord Polski dla szybowców jednomiejscowych),
• 30 października 1933 r. w Bezmiechowej na szybowcu SG-3 Czajka ustanowił rekord Polski długotrwałości lotu wynikiem 11 godzin i 58 minut,
• w 1934 roku na szybowcu CW-IV dwumiejscowym (z pasażerem), ustanowił dwa rekordy długości lotu, pierwszy wynikiem 4 godziny 33 minuty, drugi – 9 godzin 7 minut,
• 26 kwietnia 1935 roku wykonał na szybowcu CW-15bis/34 pierwszy w kraju przelot docelowo-powrotny – 2 x 15,8 km,
• w dniu 28 czerwca 1935 roku uczestniczył, wspólnie z Bolesławem Baranowskim i Zbigniewem Żabskim, w pierwszym w Polsce zespołowym przelocie trzech szybowców na czele frontu burzowego,
• w dniu 4 lipca 1937 roku, podczas międzynarodowych zawodów szybowcowych w Rhön/Wasserkuppe w Niemczech, wykonał przelot otwarty na odległość 551 km (rekord Polski).

Linki zewnętrzne

• Piotr Mynarski