Piotr Jakub Bronisz

Piotr Jakub Bronisz herbu Wieniawa (zm. 6 sierpnia 1719 w Stęszewie) – kasztelan kaliski, starosta pyzdrski od 1694, marszałek konfederacji warszawskiej w 1704.

Wybierany kilkakrotnie marszałkiem koła rycerskiego na sejmiku w Środzie. Posłował na sejm w 1695 i 1699. Uczestniczył w legacji Rafała Leszczyńskiego do Turcji jako sekretarz poselstwa.

Był elektorem Augusta II Mocnego w 1697 roku z województwa kaliskiego.

W 1703, zrażony do Augusta II stanął na czele opozycji województw poznańskiego i kaliskiego. W lipcu 1703 wybrany marszałkiem skonfederowanych województw wielkopolskich. Protestował przeciwko zawieraniu przymierza z Rosją. Próbował bronić samodzielności konfederacji przed uleganiem wpływom Szwecji. Był przeciwny wyborowi Stanisława Leszczyńskiego. Konfederacja sandomierska 1704 roku uznała go wrogiem Ojczyzny i banitą. Zmuszony do ucieczki do Gdańska przed wojskami saskimi, które zrujnowały jego dobra w Wielkopolsce. W 1705 kierował obradami sejmu koronacyjnego Stanisława Leszczyńskiego w Warszawie. W 1705 roku potwierdził pacta conventa Stanisława Leszczyńskiego. W 1711 ukorzył się przed zwycięskim Augustem II.

W skład jego majątku wchodził m.in. Racot.

Zobacz też: Broniszowie herbu Wieniawa.

Przypisy

Bibliografia

• Kazimierz Piwarski, Piotr Jakób (sic) Bronisz, w: Polski Słownik Biograficzny, Kraków 1936, t. II, s. 474-475.