Mikołaj Łapicki

Mikołaj Grzegorz Łapicki (ur. 16 września 1896 w Krakowie, zm. 20 sierpnia 1972 w Londynie) – pułkownik dyplomowany artylerii Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie.

Życiorys

W Krakowie studiował medycynę i działał w Związku Strzeleckim. W okresie od grudnia 1914 r. do lipca 1917 r. w Legionach Polskich w 2 baterii 1 pułku artylerii. 1 grudnia 1916 roku został mianowany chorążym sanitarnym. Po kryzysie przysięgowym wcielony do cesarskiej i królewskiej Armii i wysłany na front włoski.

Od listopada 1918 r. do lipca 1919 r. pełnił służbę w 1 Krakowskim pułku artylerii polowej podczas walk w obronie Lwowa i w Małopolsce Wschodniej, jako oficer baterii. Od lipca 1919 do 1924 r. był instruktorem w Obozie Szkoleniowym Artylerii. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 135. lokatą w korpusie oficerów artylerii, a jego oddziałem macierzystym był 1 pułk artylerii polowej Legionów. W latach 1924–1927 dowodził baterią i dywizjonem w 1 pułku artylerii polowej Legionów, a później w 16 pułku artylerii polowej. 31 marca 1924 roku został awansowany do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 49. lokatą w korpusie oficerów artylerii. W latach 1927–1929 był słuchaczem Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, przydzielony został do Wyższej Szkoły Wojennej na stanowisko asystenta. 2 grudnia 1930 roku został awansowany do stopnia podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 roku i 9. lokatą w korpusie oficerów artylerii. Później zajmował stanowisko kierownika katedry taktyki artylerii w W.S.Woj. W latach 1934–1935 dowodził 7 dywizjonem artylerii konnej w Poznaniu, a od 19 listopada 1935 roku 1 pułkiem artylerii lekkiej Legionów w Wilnie. Pułkownikiem został awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1937 roku i 6. lokatą w korpusie oficerów artylerii. W listopadzie 1938 roku został szefem sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IX w Brześciu.

W kampanii wrześniowej 1939 roku był szefem sztabu Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Polesie”. Po bitwie pod Kockiem w niewoli niemieckiej. Po uwolnieniu w dowództwie 5 Kresowej Dywizji Piechoty we Włoszech i po jego ewakuacji do Wielkiej Brytanii. Po demobilizacji osiadł w Londynie, gdzie zmarł.

Pośmiertnie został mianowany generałem brygady ze starszeństwem z dniem 3 maja 1972 roku w korpusie generałów.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Kawalerski Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Krzyż Niepodległości
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie (po raz pierwszy w 1922)

Przypisy

Bibliografia

• Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
• H.P. Kosk, Generalicja polska t. 1 wyd.: Oficyna Wydawnicza „Ajaks” Pruszków 1998