Mieczysław Widaj

Mieczysław Widaj (ur. 12 września 1912 w Mościskach, zm. 11 stycznia 2008 w Warszawie) – pułkownik Wojska Polskiego, zastępca przewodniczącego Najwyższego Sądu Wojskowego, w latach 1945–1953 odpowiedzialny za skazanie na śmierć 106 żołnierzy podziemia niepodległościowego, zbrodniarz stalinowski.

Życiorys

W 1934 roku ukończył prawo na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, po czym odbył obowiązkową jednoroczną służbę wojskową w Wołyńskiej Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii im. Marcina Kątskiego we Włodzimierzu Wołyńskim. W styczniu 1938 roku został mianowany podporucznikiem rezerwy w korpusie oficerów artylerii. Do 1939 roku odbył praktykę w sądzie grodzkim w Mościskach i sądzie okręgowym w Przemyślu.

W czasie kampanii wrześniowej dowodził plutonem w 60 Dywizjonie Artylerii Ciężkiej. Do wiosny 1945 roku był oficerem Armii Krajowej okręgu lwowskiego.

15 marca 1945 roku został zmobilizowany do Wojska Polskiego. W maju tego roku został sędzią Wojskowego Sądu Garnizonowego w Warszawie, później mianowany sędzią Wojskowego Sądu Rejonowego w Łodzi. W 1948 roku został członkiem PZPR, awansowany na zastępcę przewodniczącego Wojskowego Sądu Rejonowego w Warszawie. Od 1952 roku był przewodniczącym tego sądu. W okresie od sierpnia 1954 roku do grudnia 1956 roku był zastępcą przewodniczącego Najwyższego Sądu Wojskowego w Warszawie. 18 grudnia 1956 roku został przeniesiony do rezerwy.

W latach 1945–1953 skazał na karę śmierci 106 żołnierzy polskiego podziemia niepodległościowego, w tym:

• 7 kwietnia 1950 roku asa polskiego lotnictwa Stanisława Skalskiego – w więzieniu mokotowskim, w tzw. procesie kiblowym,
• 31 maja 1950 roku por. Zygmunta Szymanowskiego,
• 3 lipca 1950 roku por. Stefana Bronarskiego ps. "Roman",
• 2 listopada 1950 roku legendarnego dowódcę podziemia Zygmunta Szendzielarza ps. "Łupaszka" i jego podkomendnych,
• 21 grudnia 1950 Tadeusza Cieślę,
• w lutym 1951 roku na wniosek Heleny Wolińskiej zatrzymał w więzieniu Augusta Emila Fieldorfa ps. "Nil",
• 25 kwietnia 1952 roku ława sędziowska WSR pod jego przewodnictwem skazała na karę śmierci członków Stronnictwa Narodowego Mieczysława Gągorowskiego, Adama Mireckiego oraz Władysława Lisieckiego,
• w dniach 14-21 września 1953 roku przewodniczył składowi sędziowskiemu WSR w Warszawie, który skazał biskupa kieleckiego Czesława Kaczmarka w sfingowanym procesie pokazowym, tzw. procesie biskupa Kaczmarka,
• 30 kwietnia 1953 roku skazał pod zarzutem szpiegostwa na karę śmieci, utratę praw publicznych i utratę mienia kawalera Orderu Virtuti Militari mjr. Andrzeja Rudolfa Czaykowskiego (dowodów na działalność szpiegowską nie przedstawiono),
• 16 listopada 1953 roku skazał na karę dożywotniego więzienia ppłk. Jana Mazurkiewicza ps. "Radosław".

W 1957 roku został zwolniony z pracy, a po kilku miesiącach znalazł posadę radcy prawnego, którą pełnił do emerytury.

Mieczysław Widaj miał zostać pochowany na cmentarzu parafialnym koło kościoła św. Katarzyny na warszawskim Służewcu, na którym zostało pochowanych 2 tysiące osób, głównie żołnierzy podziemia, zamordowanych przez UB w latach 1945–1955. Przeciwko pochowaniu sędziego na tym cmentarzu, zaprotestowały rodziny ofiar i kilku polityków PiS, w tym wicemarszałek Senatu – Zbigniew Romaszewski. Żona M. Widaja wycofała się z pomysłu pogrzebania męża na Służewcu. Został pochowany na cmentarzu w Grabowie. Po licznych aktach profanacji grobu bez pomnika, prawdopodobnie w 2009 r. szczątki zostały ekshumowane i przeniesione na cmentarz w okolicach Grodziska Mazowieckiego.

Zobacz też

• Mord sądowy

Przypisy

Bibliografia

• Stalinowski sędzia nie spocznie wśród swych ofiar (Dziennik.pl, 17.01.2008)