Maksymilian Milan-Kamski

Maksymilian Jan Milan-Kamski (ur. 18 października 1895 w Trzebieńczycach, zm. 8 października 1979 w Warszawie-Włochach) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

W latach 1907–1910 uczył się w gimnazjum oświęcimskim, a następnie do 1914 w c. i k. Gimnazjum Wyższym w Wadowicach. Maturę wojenną zdał 26 marca 1915. W 1911 jako członek Związku Strzeleckiego ukończył kurs podoficerski.

Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do kompanii Strzelców Podhalańskich w Zakopanem, skąd został skierowany do szkoły podchorążych w Krakowie, gdzie także zdał eksternistyczną maturę i rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1915 objął dowództwo kompanii 6 pułku piechoty. W latach 1915–1916 brał udział w kampanii wołyńskiej. Od 31 stycznia do 9 marca 1917 był słuchaczem Kursu Oficerów Sztabowych i Adiutantów Wyższych Dowództw w Warszawie. 22 marca 1917 został skierowany do macierzystego 6 pułku piechoty.

6 sierpnia 1917, po kryzysie przysięgowym, został wcielony jako poddany austriacki do pułku strzelców Nr 32 w Nowym Sączu (w stopniu szeregowego). Tam rozpoczął konspiracyjną działalność w POW, w której został wkrótce komendantem Okręgu. Aresztowany przez Austriaków w maju 1918 za ćwiczenie peowiaków. Po ucieczce z aresztu zameldował się u komendanta POW, płk. Edwarda Śmigłego-Rydza, który mianował go szefem wyszkolenia wojskowego Okręgu POW w Kijowie. Tam organizował lotne oddziały POW.

We wrześniu 1918 z rozkazu komendanta głównego POW przedostał się na Kubań do formowanej tam 4 Dywizji Strzelców Polskich gen. Lucjana Żeligowskiego. Początkowo objął funkcję oficera operacyjnego Oddziału Polskiego, a następnie szefa łączności w sztabie. Po przetransportowaniu drogą morską Dywizji z Noworosyjska do Odessy, objął w listopadzie 1918 dowództwo batalionu w 13 pułku strzelców, późniejszym 28 pułku Strzelców Kaniowskich. W szeregach Dywizji przeszedł w 1919 z Odessy do Stanisławowa. Wziął udział w walkach przy forsowaniu Seretu i oczyszczaniu terenu aż po rzekę Zbrucz (wrzesień 1919). Przerzucony następnie pod Wilno, na polsko–litewską linię demarkacyjną, pozostał na pozycjach do stycznia 1920.

Od 1920 pełni służbę w Oddziale V Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych. Z dniem 1 stycznia 1924 został przesunięty z Oddziału V Sztabu Generalnego do Oddziału Kontroli Administracji na etatowe stanowisko podpułkownika. Z dniem 1 listopada 1924 został przeniesiony z Biura Szefa Administracji Armii do 28 pułku Strzelców Kaniowskich z „równoczesnym odkomenderowaniem na roczny Kurs Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie”. Z dniem 15 grudnia 1925, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie na stanowisko szefa sztabu. W maju 1927 objął dowództwo 49 pułku piechoty w Kołomyi. Od 2 maja 1929 do 26 sierpnia 1930 pełnił funkcję komendanta Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej. We wrześniu 1930 został dowódcą piechoty dywizyjnej 26 Dywizji Piechoty w Skierniewicach. W czerwcu 1933 został przeniesiony do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr III. We wrześniu 1935 został wyznaczony na stanowisko pomocnika dowódcy Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie. 4 kwietnia 1936 został wyznaczony na stanowisko dowódcy 17 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty w Gnieźnie. W sierpniu 1939 został zastępcą generała brygady Władysława Langnera, dowódcy Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie.

Został osadnikiem wojskowym w Brześciu.

Z polecenia gen. Langnera 14 września 1939 rozpoczął formowanie Grupy Operacyjnej „Dniestr”, której zadaniem miała być obrona 170 km odcinka Dniestru. Do jego dyspozycji oddano jedynie batalion saperów, Pułk KOP "Podole" i pułk kawalerii ppłk. Włodzimierza Gilewskiego. W skład tej grupy miały wejść także ośrodki lwowskiego i przemyskiego DOK. 17 września podległe mu oddziały, zgodnie z rozkazem Naczelnego Wodza, nie podjęły walki. 18 września w południe GO „Dniestr” przekroczyła granicę rumuńską. Został internowany w obozie Băile Herculane, skąd uciekł wiosną 1940 i przez Turcję przedostał się na Bliski Wschód. Nie otrzymał żadnego przydziału i resztę wojny spędził w Ośrodku Zapasowym Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich w Latrun, w Palestynie.

W latach 1945–1952 przebywał w Wielkiej Brytanii, a następnie przeniósł się do Kanady. W 1958 powrócił do kraju i zamieszkał we Włochach pod Warszawą. Zmarł 8 października 1979. Pochowany w grobowcu rodziny Mościckich na Starych Powązkach (kwatera 205-5/6-19).

Awanse

• chorąży – 1915
• kapitan – 1918
• podpułkownik – czerwiec 1920 z pominięciem majora
• pułkownik – 1 stycznia 1928 ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 i 10. lokatą w korpusie oficerów piechoty
• generał brygady – 19 marca 1939

Odznaczenia

• Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari (za 1939),
• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari,
• Krzyż Niepodległości z Mieczami (6 czerwca 1931),
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923),
• Krzyż Walecznych (ośmiokrotnie),
• Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie),
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
• Medal Zwycięstwa (międzysojuszniczy),
• Odznaka pamiątkowa 37 pułku piechoty Ziemi Łęczyckiej (1931).

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
• Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
• Waldemar Strzałkowski: Życiorysy dowódców jednostek polskich w wojnie obronnej 1939 r.. W: Tadeusz Jurga: Obrona Polski 1939. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1990. ISBN 83-211-1096-7.