Lucyna Haller de Hallenburg

Lucyna Haller de Hallenburg z domu Urbańska herbu Nieczuja (ur. 1839) – polska nauczycielka, działaczka niepodległościowa.

Życiorys

Urodziła się w 1839 jako córka Franciszka Ksawerego Urbańskiego z Urbanic herbu Nieczuja (-1865, właściciel Odrzechowej i Darowa, od 1845 właściciel Haczowa) i Zofii z domu Skórskiej herbu Jastrzębiec (zm. 1902, pierwotnie dziedziczka Rymanowa). Była siostrą Franciszka Ksawerego, Feliksa i Mieczysława (1852-1944) oraz krewną ks. Henryka Korybut Woronieckiego.

Na przełomie lat 50./60. XIX w. udzielała się w nauczaniu ludności ziemi sanockiej w duchu polskości (w kierunku oświecenia ludności wiejskiej działali także jej rodzice). Miejscowym dzieciom chłopskim, gromadzonym w rodzinnym dworze Urbańskich, udzielała lekcji m.in. z czytania, pisania, historii Polski, śpiewu, robótek ręcznych, haftowania, co skutkowało chętnym uczęszczaniem dzieci do regularnej szkoły.

Po wybuchu powstania styczniowego własne domostwa udostępniła na rzeczy fabryki naboi, skubanek i bandaży. Kierowała tajnymi agentkami, transportowała broń i amunicję, działała na rzecz oswobodzenia powstańców z więzień. Po włączeniu się Austrii do działań wymierzonych przeciw uczestnikom insurekcji, wraz z rodziną ukrywała w swoim dworze kilkudziesięciu powstańców przez okres sześciu miesięcy.

W latach 60. wyszła za mąż za Władysława Hallera de Hallenburg z majątku Polanka. Miała z nim trzech synów (w tym Stanisława 1872-1940, późniejszego generała) i dwie córki.

Przypisy

Bibliografia

• Maria Bruchnalska: Ciche bohaterki. Udział kobiet w powstaniu styczniowym. Miejsce Piastowe: 1934, s. 375-276.
• Zygmunt Jaślar: Haczów. Niezwykła osada szwedzko-niemiecka. Monografja. Jasło: 1936.