Kazimierz Barancewicz

Kazimierz Barancewicz herbu Junosza (ur. 15 lipca 1880, zm. 24 czerwca 1939 we Lwowie) – podpułkownik saperów inżynier Wojska Polskiego, urzędnik II Rzeczypospolitej, działacz społeczny.

Życiorys

Kazimierz Barancewicz urodził się 15 lipca 1880 jako syn Antoniego herbu Junosza (1837–1918, pochodzącego z Wilna inżyniera, oficera armii carskiej, który w 1863 przystąpił do powstańców styczniowych, osiadłego w Stanisławowie gdzie był inżynierem Wydziału Krajowego przez 40 lat oraz założycielem i prezesem Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”) i Pelagii z domu Deskur herbu Góra Złotoskalista (1850–1917). Jego prapradziadkiem ze strony matki był pułkownik Jan Jerzy Deskur (zm. 1816). Jego rodzeństwem byli Stefania, Jan i Helena (1881–1958, po mężu Wiśniewska).

Był uczniem C. K. Gimnazjum im. Franciszka Józefa we Lwowie, które ukończył w 1901 (w jego klasie był m.in. Roman Hausner). Ukończył studia z tytułem inżyniera.

Został wojskowym c. i k. armii. Został awansowany na stopień kadeta rezerwy z dniem 1 stycznia 1903. Od tego czasu był żołnierzem rezerwy 31 pułku Artylerii Dywizyjnej w Stanisławowie. Został awansowany na stopień podporucznika rezerwy w korpusie oficerów artylerii polowej i górskiej z dniem 1 stycznia 1908. Od tego czasu do ok. 1911 pozostawał oficerem rezerwy w stanisławowskiej jednostce, w 1908 przemianowanej na 31 pułk Armat Polowych. Od ok. 1912 był podporucznikiem 20 pułku piechoty Obrony Krajowej ze Stanisławowa, najpierw w grupie wojskowych nieaktywnych, a ok. 1913 w grupie żołnierzy rezerwy

Po zakończeniu I wojny światowej został przyjęty do Wojska Polskiego. 30 stycznia 1921 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu podpułkownika, w budownictwie wojskowym, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej. 1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w Obozie Warownym „Przemyśl” na stanowisku szefa Zarządu Budowlano-Kwaterunkowego, a jego oddziałem macierzystym był wówczas 6 pułk saperów. Wiosną 1922 roku został przeniesiony do rezerwy. W rezerwie został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku w korpusie oficerów inżynierii i saperów. W latach 1923–1924 pozostawał oficerem rezerwy 6 pułku saperów w Przemyślu. W 1934 jako podpułkownik inżynier rezerwy pospolitego ruszenia był w oficerskiej kadrze okręgowej nr X jako oficer przewidziany do użycia w czasie wojny i był wówczas przydzielony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Sanok.

W latach 20. wstąpił do służby cywilnej II Rzeczypospolitej. W 1925 jako urzędnik VIII st. sł. został przeniesiony z Okręgowej Dyrekcji Robót Publicznych we Lwowie do Tymczasowego Wydziału Samorządowego we Lwowie. Od 1922 był członkiem zwyczajnym Towarzystwa Politechnicznego we Lwowie, a 26 kwietnia 1923 został wybrany członkiem wydziału Oddziału PTP w Przemyślu. Pod koniec lat 20. przebywał nadal w Przemyślu. Na przełomie lat 20. i 30. w charakterze referendarza pełnił funkcję kierownika Powiatowego Zarządu Drogowego (PZD) w Sanoku. Był członkiem Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego, w latach 30. zasiadał w zarządzie Oddziału PTT w Sanoku. Do 1939 był członkiem sanockiego gniazda Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”.

Zmarł 24 czerwca 1939 we Lwowie. Jego żoną była Maria z domu Grzesikowska (1898–1955). Oboje zostali pochowani w grobowcu rodzinnym na cmentarzu przy ul. Rymanowskiej w Sanoku. Ich dziećmi byli Pelagia (1919–1986, po mężu Sabramowicz), Krystyna (1922–1952, po mężu Zamorska) i Aleksander.

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934.
• Kazimierz Barancewicz. sejm-wielki.pl. [dostęp 2015-05-24].