Karol Juliusz Minter

Karol Juliusz Minter (ur. 1812, Berlin - zm. 4 sierpnia 1892, Gołoszyce) – przemysłowiec warszawski, kolega szkolny Fryderyka Chopina.

Życiorys

Rdzennie niemiecka, pochodząca ze Szczecina ewangelicka rodzina Minterów osiedliła się w Warszawie za czasów panowania pruskiego po III rozbiorze w osobie Wilhelma Henryka, wojskowego pruskiego i polskiego. Wilhelm Henryk ściągnął do Warszawy młodszego brata Karola Fryderyka, malarza i litografa żonatego z Joanną Julianą Grohse (1782–1855). Karol Juliusz był ich synem.

Po nauce w Liceum Warszawskiem Minter uczęszczał przez jakiś czas do warszawskiego Instytutu Politechnicznego, który po powstaniu listopadowym został zamknięty przez władze carskie. W roku 1835 przejął założony przez ojca zakład odlewniczy, produkujący metalową galanterię użytkową i artystyczną. Firma wyspecjalizowała się w produkcji medali z podobiznami i statuetek wybitnych Polaków, projektowanych przez sławnych rzeźbiarzy, jak Jakub Tatarkiewicz, Henryk Stattler i innych. W latach 1854–1855 wykonała także odlewy rzeźb dla wodociągu Henryka Marconiego, m.in. Syreny na Rynku Starego Miasta i trytonów w sadzawce otaczającej kolumnę Zygmunta.

W 1836 poślubił Ludwikę z Czarneckich (zm. 1894), z którą miał syna Stanisława Karola (1851–1904).

Po upadku powstania styczniowego nastąpiły restrykcje władz carskich i Minter przestawił fabrykę na produkcję emaliowanych i cynowych naczyń kuchennych. W 1881 sprzedał fabrykę warszawskim zakładom Wulkan S.A. i osiedlił się w zakupionym ok.r. 1870 majątku Gołoszyce koło Opatowa, gdzie zmarł w 1892. Zwłoki przewieziono do Warszawy i pochowano na cmentarzu ewangelicko-augsburskim (aleja F nr 44). Tam też spoczywają syn i wnuk Karola Juliusza.

Ostatnim z rodu tych wiernych Polsce i zasłużonych dla niej Niemców był syn Stanisława Karola, Zygmunt Karol (1883–1920), podporucznik 3 Pułku Ułanów Śląskich, kawaler orderu Virtuti Militari, który poległ w czasie wojny bolszewickiej pod Malinówką.

Przypisy

Bibliografia

• Eugeniusz Szulc, Cmentarz ewangelicko-augsburski w Warszawie, Warszawa 1989