Janusz Ornatowski

Janusz Kazimierz Ornatowski (ur. 1 października 1946 w Pszczynie) – generał dywizji Wojska Polskiego.

Życiorys

Janusz Kazimierz Ornatowski urodził się 1 października 1946 w Pszczynie. Był synem Bolesława Ornatowskiego, starszego wachmistrza 3 Pułku Ułanów Śląskich, kawalera Krzyża Walecznych. W 1964 ukończył naukę w Liceum Ogólnokształcącym im. Bolesława Chrobrego w Pszczynie. W latach 1964–1967 był podchorążym Oficerskiej Szkoły Wojsk Pancernych w Poznaniu. Był rówieśnikiem Adama Rębacza i Zygmunta Sadowskiego. Razem z nimi szkołę oficerską ukończył, starszy o rok, Tadeusz Wilecki. Od 1967 roku dowodził plutonem, a następnie kompanią czołgów w 11 Złotowskim Pułku Zmechanizowanym w Krośnie Odrzańskim. W latach 1971-1974 był słuchaczem Akademii Sztabu Generalnego im. gen. Karola Świerczewskiego w Rembertowie. Po ukończeniu studiów został wyznaczony na stanowisko szefa sztabu-zastępcy dowódcy 9 Batalionu Rozpoznawczego w Żaganiu. Latem 1975 objął stanowisko zastępcy dowódcy do spraw liniowych 42 Pułku Zmechanizowanego w Żarach. W 1976 roku został dowódcą 29 Pułku Czołgów Średnich w Żaganiu. We wrześniu 1979 roku został szefem sztabu-zastępcą dowódcy 11 Drezdeńskiej Dywizji Pancernej w Żaganiu.

W latach 1980–1982 był słuchaczem Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego SZ ZSRR w Moskwie.

Po studiach powrócił na poprzednio zajmowane stanowisko. We wrześniu 1984 roku został dowódcą 11 Drezdeńskiej Dywizji Pancernej. W 1987 roku zastąpił gen. bryg. Mariana Zdrzałkę na stanowisku komendanta-rektora Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Zmechanizowanych im. Tadeusza Kościuszki we Wrocławiu. W październiku 1988 roku został awansowany na stopień generała brygady. W 1991 roku objął stanowisko zastępcy dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego ds. Obrony Terytorialnej. Równocześnie pełnił obowiązki dowódcy Garnizonu Wrocław i prezesa Wojskowego Klubu Sportowego "Śląsk" oraz wiceprzewodniczącego Dolnośląskiej Rady Przyjaciół Harcerstwa. 2 września 1992 roku został wyznaczony na stanowisko dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego we Wrocławiu. Objęcie dowództwa okręgu wojskowego pozostawało w bezpośrednim związku z objęciem przez gen. Tadeusza Wileckiego stanowiska szefa Sztabu Generalnego WP. W 1993 roku otrzymał awans na stopień generała dywizji. W 1997 roku został wyznaczony na stanowisko głównego inspektora Zespołu Głównych Inspektorów MON. 31 grudnia 1999 roku został przeniesiony do rezerwy.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Złoty Krzyż Zasługi
• Złoty Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny"
• Srebrny Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny"
• Brązowy Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny"
• Złoty Medal "Za Zasługi dla Obronności Kraju"
• Srebrny Medal "Za Zasługi dla Obronności Kraju"
• Brązowy Medal "Za Zasługi dla Obronności Kraju"

Przypisy

Bibliografia

• Wiesław Chłopek, 11 Lubuska Dywizja Kawalerii Pancernej im. Króla Jana III Sobieskiego. Zarys dziejów, Wydawnictwo „Chroma”, Żary 2005, ​ISBN 83-922412-3-1​.
• Roman Dąbrowski, Ryszard Majewski, Krzysztof Nowacki, Zdzisław Nowacki, Piotr Pertek, Zygfryd Włodarczyk, Dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego w latach 1945-1995, Dowództwo Śląskiego Okręgu Wojskowego, Wrocław 1995.
• Mariusz Jędrzejko, Mariusz Lesław Krogulski i Marek Paszkowski, Generałowie i admirałowie III Rzeczpospolitej 1989-2002, Wydawnictwo von Borowiecky, Warszawa 2002, ​ISBN 83-87689-46-7​.