Jan Hubischta

Jan Władysław Hubischta (ur. 26 czerwca 1870 w Stanisławowie, zm. 6 stycznia 1933 w Poznaniu) – pułkownik dyplomowany Cesarskiej i Królewskiej Armii oraz generał dywizji Wojska Polskiego.

Życiorys

Ukończył Szkołę Kadetów we Lwowie i Wojskową Akademię Techniczną w Wiedniu. Od 1891 służył jako oficer zawodowy w armii austro-węgierskiej. Przeszedł kolejne szczeble dowódcze w jednostkach artylerii. W latach 1904-1905 był członkiem Misji Wojskowej w Rosji. Odbywał służbę w jednostkach w Krakowie i Przemyślu, utrzymując kontakty z Polakami. W czasie I wojny światowej dowodził 25 Pułkiem Artylerii Polowej i brygadą artylerii oraz pełnił obowiązki szefa sztabu artylerii XXV Korpusu, awansując w 1915 do stopnia pułkownika.

Po wstąpieniu do Wojska Polskiego, od 25 lipca 1919 do kwietnia 1920 był komendantem Kursu Intendentury w Warszawie. 15 maja 1920 został pomocnikiem szefa Departamentu I Broni Głównych i Wojsk Taborowych M.S.Wojsk., a 30 lipca – zastępcą szefa Polskiej Wojskowej Misji Zakupów w Paryżu.

22 sierpnia 1921 został wyznaczony na stanowisko szefa Departamentu X Spraw Poborowych M.S.Wojsk. Zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z 1 czerwca 1919. Po likwidacji Departamentu X Spraw Poborowych, 31 lipca 1923 objął kierownictwo Departamentu VII Intendentury M.S.Wojsk. 10 grudnia 1923 został powołany na stanowisko dowódcy Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu.

31 marca 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek ministra spraw wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego, awansował go na stopień generała dywizji ze starszeństwem z 1 lipca 1923 i 1 lokatą w korpusie generałów.

W maju 1926 roku, podczas zamachu stanu, opowiedział się po stronie rządowej. Polecił aresztować zwolenników Józefa Piłsudskiego, w tym między innymi generała brygady Wiktora Thommée, dowódcę 15 Dywizji Piechoty, pułkownika SG Stanisława Dowoyno-Sołłohuba, dowódcę piechoty dywizyjnej 4 Dywizji Piechoty i majora SG Stanisława Krzysika z Inspektoratu Armii Nr III w Toruniu. 17 lipca 1926 roku został zwolniony ze stanowiska dowódcy okręgu korpusu, a 30 kwietnia 1927 roku przeniesiony w stan spoczynku. Na emeryturze osiadł w Poznaniu, gdzie zmarł.

Ordery i odznaczenia

• Order Odrodzenia Polski III klasy (1924)
• Order Korony Żelaznej II klasy z mieczami (Austro-Węgry)
• Order Leopolda III klasy z mieczami (Austro-Węgry)
• Order Korony Żelaznej III klasy z mieczami (Austro-Węgry)
• Krzyż Zasługi Wojskowej z mieczami (Austro-Węgry)
• Srebrny Medal Zasługi Wojskowej z mieczami (Austro-Węgry)
• Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami (Austro-Węgry)
• Krzyż Żelazny I i II klasy (Prusy)
• Medal Wojenny (Turcja)
• Order św. Sawy III klasy (Serbia)

Awanse

• Podporucznik – 1891
• Pułkownik – 1918
• Generał podporucznik – 1919
• Generał dywizji – 1924 ze starszeństwem z 1 lipca 1923

Przypisy

Bibliografia

• Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa 1994, s. 141, ​ISBN 83-11-08262-6​
• T. Kryska-Karski, S. Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, s. 39
• H. P. Kosk, Generalicja polska, t. 1, Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 1998
• Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 116
• Sprawozdanie dowódcy Okręgu Korpusu nr VIII, gen. dyw. Władysława Hubischty, do Komisji Likwidacyjnej gen. broni L. Żeligowskiego z wydarzeń w dowództwie i na terenie okręgu między 10 a 20.05.1926 r. w: Przewrót wojskowy w Polsce w 1926 r. Wybór dokumentów, część I, "Wojskowy Przegląd Historyczny", Warszawa 1977, Nr 2 (80), s. 233-238
• Tadeusz Böhm, Z dziejów naczelnych władz wojskowych II Rzeczypospolitej. Organizacja i kompetencje Ministerstwa Spraw Wojskowych w latach 1918-1939, Bellona, Warszawa 1994, s. 125, ​ISBN 83-11-08368-1​
• Regina Czarnecka, Organizacja Ministerstwa Spraw Wojskowych (MSWojsk.) w latach 1918-1921, Biuletyn Wojskowej Służby Archiwalnej Nr 27 z 2005