Ireneusz Branowski

Ireneusz Konrad Branowski ps. „Blahaczek” (ur. 25 listopada 1892 w Winnikach, zm. 7 marca 1936 w Warszawie) – major piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 25 listopada 1892 w Winnikach, w ówczesnym powiecie lwowskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Rudolfa, urzędnika, i Karoliny z Kleszczyńskich.

Od 1911 był członkiem Polskich Drużyn Strzeleckich. W 1914 wstąpił do Legionów Polskich i został przydzielony do 2 pułku piechoty. Od 21 maja do 22 lipca był słuchaczem III Kursu Szkoły Podchorążych Legionów Polskich. 28 lipca 1915 został przeniesiony z Batalionu Uzupełniającego Nr II do 6 pułku piechoty. 1 kwietnia 1916 roku awansował na chorążego. Dowodził plutonem. 6 lipca 1916 został ranny w bitwie pod Kostiuchnówką. Po zakończeniu rekonwalescencji został przydzielony do 3 Kompanii Uzupełniającej. Od 1 stycznia 1917 ponownie służył w 6 pp. Latem 1917, po kryzysie przysięgowym, wstąpił do Polskiego Korpusu Posiłkowego. 16 lutego 1918, po bitwie pod Rarańczą, został internowany przez Austriaków w Witkowicach.

13 grudnia 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego. W czasie wojny z bolszewikami pełnił służbę w Ministerstwie Spraw Wojskowych. 1 czerwca 1921 pełnił służbę w Instytucie Wojskowo-Wydawniczym w Warszawie. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 447. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Jego oddziałem macierzystym był 13 pułk piechoty w Pułtusku. W 1923 pełnił służbę w 69 pułku piechoty w Gnieźnie, a w następnym roku, w Oddziale I Sztabu Generalnego. 18 lutego 1928 został awansowany do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 3. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W 1928 został przeniesiony do kadry oficerów piechoty z jednoczesnym przydziałem do Gabinetu Ministra Spraw Wojskowych. 31 marca 1930 został przeniesiony do 32 pułku piechoty w Modlinie na stanowisko dowódcy batalionu. 28 czerwca 1933 został przeniesiony do Szkoły Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy na stanowisko kwatermistrza. 18 kwietnia 1935 został przeniesiony do Okręgowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego Okręgu Korpusu Nr I na stanowisko komendanta Okręgu Nr 1 Związku Strzeleckiego. Zmarł 7 marca 1936 w Warszawie. 11 marca 1936 został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari
• Krzyż Niepodległości
• Krzyż Walecznych dwukrotnie
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921 „Polska Swemu Obrońcy”
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Odznaka za Rany i Kontuzje

Przypisy

Bibliografia

• Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Ireneusz Branowski. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2019-07-07].