Henryk Nitecki

Życiorys

Urodził się 21 stycznia 1897 w Kielcach. Po wybuchu I wojny światowej 1914 został żołnierzem Legionów Polskich, służył w 6 kompanii 6 Pułku Piechoty w składzie III Brygady, od 1915 w I batalionie 5 Pułku Piechoty w składzie II Brygady. Był internowany w obozie w Szczypionie w 1918.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. W 1919 służył w Milicji Ludowej jako dowódca kompanii, następnie dowódca i instruktor szkoły podoficerskiej batalionu, w tym samym roku był dowódcą 1 kompanii IV Warszawskiego Batalionu Zapasowego. W 1920 był dowódcą batalionu 36 Pułku Piechoty. Od 1921 działał jako referent Samodzielnego Referatu Informacyjnym Dowództwa Okręgu Generalnego „Kielce”. Został awansowany do stopnia porucznika piechoty ze starszeństwem z 1 czerwca 1919. W 1923, 1924 jako oficer przydzielony do 73 Pułku Piechoty (Katowice) był oficerem instrukcyjnym przy Powiatowej Komendzie Uzupełnień Sosnowiec. Został awansowany do stopnia kapitana piechoty ze starszeństwem z 1 stycznia 1927. Od 1927 pełnił stanowisko kierownika placówki wywiadowczej Oddziału II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego na Niemcy. W 1928 był oficerem 2 Batalionu Strzelców w Starogardzie. Od 1932 był dowódcą kompanii w 52 Pułku Piechoty w Złoczowie. Przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza został przydzielony do wywiadu KOP i pełnił funkcję kierownika placówki wywiadowczej KOP nr 9 w Czortkowie (od 9 czerwca 1933 do 1935) oraz placówki wywiadowczej KOP nr 10 w Tarnopolu, podlegających szefowi Ekspozytury Nr 5 Oddziału II Sztabu Generalnego WP. Od 1935 w stopniu majora sprawował stanowisko II zastępcy szefa wywiadu KOP.

Po wybuchu II wojny światowej w trakcie kampanii wrześniowe objął także funkcję szefa Wydziału Wywiadu Wojennego (Wydział „Z”). We wrześniu opuścił Polskę i trafił do Rumunii, tam od 1940 pracował w Ekspozyturze „R" Oddziału II Sztabu Naczelnego Wodza w Bukareszcie. Został aresztowany, a w 1941 uciekł z osadzenia. Wstąpił do ewakuujących się Polskich Sił Zbrojnych z ZSRR, w 1941 był referentem Ekspozytury „T" Oddziału II Sztabu Naczelnego Wodza w Jerozolimie. Następnie został oficerem Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Służył w 2 Brygadzie Czołgów, w której od 1942 był dowódcą 9 kompanii warsztatowej, w 1945 był szefem służby warsztatowo-naprawczej, od 1945 dowódcą Oddziału Warsztatowo-Naprawczego w przemianowanej 2 Brygady Pancernej. Po wojnie był oficerem Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia w latach od 1947 do 1949.

Od 1949 przebywał w Kanadzie. Działał w organizacjach kombatanckich w amerykańskim Detroit. W 1966 został awansowany do stopnia pułkownika piechoty. Zmarł 22 kwietnia 1976 w kanadyjskim Halifax.

Odznaczenia

• Krzyż Niepodległości
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (3 maja 1961, za zasługi w długoletniej pracy w polskich organizacjach byłych wojskowych w Detroit)
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie

Przypisy

Bibliografia

• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Wykazy imienne całkowitej obsady oficerskiej oraz zmian stanu oficerów Szefostwa Wywiadu Korpusu Ochrony Pogranicza w latach 1933-1935 → Archiwum Straży Granicznej. Szczecin.
• Andrzej Pepłoński: Wywiad Korpusu Ochrony Pogranicza (1924-1939). W: Lech Grochowski[red.]: Korpus Ochrony Pogranicza w 70 rocznicę powstania. Materiały z konferencji popularnonaukowej. Kętrzyn: Centrum Szkolenia Straży Granicznej, 1994.
• Muzeum Polskich Formacji Granicznych. Henryk Nitecki. muzeumsg.pl. [dostęp 2017-04-07]..