Henri Bel

Enric Joan Clamenç Bèl (en francés: Henri Bel; Vergesa, 2 de novembre de 1867- 8 d'octobre de 1954) foguèt un erudit occitan que trabalhèt coma bibliotecari a l'Universitat de Montpelhièr. Aguèt un protagonisme important dins lo desvolopament de l'esperanto dins l'airal de Montpelhièr.

Biografia

Aprèp aver seguit d'estudis de letras, Enric Bèl trabalhèt coma bibliotecari a la Sorbonne (París) e puèi a la Bibliotèca universitària de Dijon. Dintrèt finalament coma estagiari a la Bibliotèca de Montpelhièr en 1889. En 1911, foguèt nomenat bibliotecari en cap de l'institucion, e cumulèt aquesta foncion amb sa posicion de bibliotecari municipal de Montpelhièr a partir de 1916. Se retirèt en 1935.

Bèl foguèt tanben oficièr d'acadèmia, e mai conselhièr municipal de Montpelhièr. Èra tanben membre de la Societat Lengadociana de Geografia e de l'Acadèmia de Sciéncias e Letras de Montpelhièr.

Jos l'impulsion de Gaston Moch, s'interessèt a l'esperanto e comencèt a publicar d'articles de divulgacion sus aquesta lenga dins La vie montpelliéraine et régionale. Venguèt puèi responsable de la Societat esperantista de Lengadòc.

Amb Francés Deseuse, "L'Escotaire", foguèt cofondador de la Societat dels Dissabtièrs e publiquèt en 1895 un ensag de descripcion del parlar de Valerauga.

Òbras

• Le patois de Valleraugue (1895)

Ligams extèrnes

• Descripcion del parlar de Valerauga al sit de lingüistica "Dictionnaire Etymologique de l'Occitan" de Robert Geuljans