Frits van der Schrieck

Frits van der Schrieck (1917 – 1999) was een Nederlands verzetsstrijder tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Van der Schrieck was - ondanks zijn lengte (ruim 1,90 m) - een rustige, onopvallende jongen. Na zijn eindexamen ging hij rechten studeren aan de Universiteit Leiden. Hij werd lid van het Leidsch Studenten Corps. In 1939 maakte hij een reis naar de Verenigde Staten waar hij een congres bijwoonde van de internationale katholieke jongerenorganisatie Pax Romana. Tijdens dit congres verklaarde het Verenigd Koninkrijk Duitsland de oorlog.

Na de meidagen van 1940 wilde Van der Schrieck niet naar Engeland gaan zoals zijn clubgenoot Erik Hazelhoff Roelfzema, omdat hij maar één goede nier had. Dat zou betekenen dat hij in Engeland een kantoorbaantje zou krijgen, dus dacht hij dat hij in het Nederlands verzet nuttiger werk kon doen.

Tijdens de eerste jaren van de bezetting raakte Van der Schrieck gaandeweg betrokken bij de illegaliteit. Hij hielp studenten wegkomen via door hem uitgestippelde routes (onder andere de Van Niftrik-route), ondersteunde informatie- en sabotageactiviteiten en hielp agenten die vanuit Engeland in Nederland waren gedropt met hun zenders of met onderduikadressen.

In juni 1942 werd hij door de Sicherheitsdienst gearresteerd. Daarop volgde twee jaar gevangenschap in het Oranjehotel en Kamp Haaren. Hij kwam in mei 1944 vrij om gezondheidsreden. Tal van zijn vrienden in de illegaliteit overleefden de oorlog niet.

Van der Schrieck bleef in contact met andere overlevers. Ook slaagde hij erin een goed leven op te bouwen. Hij trouwde drie keer en kreeg acht kinderen. Zijn eerste twee echtgenotes overleden voortijdig.