Ferdynand Markiewicz

Ferdynand Tadeusz Markiewicz (ur. 1 stycznia 1895 w Stróżach Wyżnych, zm. 1980) – major piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się w Stróżach, w ówczesnym powiecie grybowskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Ludwika, urzędnika kolejowego, i Marii ze Szpakowskich . 15 września 1913 wstąpił do Związku Strzeleckiego w Nowym Sączu. W 1914 złożył maturę w c. k. Gimnazjum I Wyższym w Nowym Sączu i rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim, które po dwóch semestrach przerwał wybuch I wojny światowej. Od sierpnia do grudnia 1914 służył w 1 Pułku Piechoty Legionów, następnie w 5 Pułku Piechoty Legionów. W maju 1915 w bitwie pod Konarami został ciężko ranny. Od listopada 1916 do 15 czerwca 1917 był komendantem Powiatowego Urzędu Zaciągu w Hrubieszowie.

14 kwietnia 1919 został mianowany z dniem 1 kwietnia 1919 podporucznikiem w piechocie. W listopadzie 1928 został przeniesiony z 7 Pułku Piechoty Legionów w Chełmie do Baonu Podchorążych Rezerwy Piechoty Nr 6A w Zaleszczykach na stanowisko dowódcy kompanii. W lipcu 1929 został przeniesiony do Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. 17 grudnia 1931 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1932 i 47. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W kwietniu 1934 został przeniesiony do 36 Pułku Piechoty Legii Akademickiej w Warszawie na stanowisko dowódcy batalionu. Później został przesunięty na stanowisko II zastępcy dowódcy pułku (kwatermistrza).

W czasie kampanii wrześniowej 1939 dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w Stalagu IV B, Oflagu II B Arnswalde, od 15 maja 1942 do stycznia 1945 w Oflagu II D Gross-Born oraz Stalagu X B Sandbostel, gdzie doczekał wyzwolenia 29 kwietnia 1945. W 1946 w Adelheide k. Bremy na wniosek komisji historycznej dla obozów jeńców wojennych gen. dyw. Tadeusza Piskora przygotował sprawozdanie z działalności wyszkoleniowej w oflagach II B Arnswalde i II D Gross-Born.

Po wojnie powrócił do Polski i wstąpił do Ludowego Wojska Polskiego. Zmarł w 1980.

Był mężem Stefanii z Boguckich (1895–1965).

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4878
• Krzyż Niepodległości (2 sierpnia 1931)
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie: po raz pierwszy 16 września 1922 „za udział w b. Legionach Polskich”, w szeregach 5 Pułku Piechoty)
• Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: 16 marca 1934, 18 lutego 1939)
• Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)
• Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa, 1929)

Publikacje

• Zarys historji wojennej 7-go pułku piechoty Legionów. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.

Przypisy

Bibliografia

• Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum I Wyższego w Nowym Sączu za rok szkolny 1914. Nowy Sącz: Nakładem funduszu naukowego, 1914.
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2020-09-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-10-11)].
• Żołnierze Niepodległości. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2020-09-29].